Zwart

Blog Ilse: Zwart

Zonder reserves huilt mijn zoontje onbedaarlijk. Hij komt naar me toe en roept met een dramatische stem ‘ik heb met mijn vinger in mijn oog geprikt!’ Het is de eerste keer in zijn korte leven dat hij dit meemaakt. Hij is totaal van de kaart, want wat er gebeurt, herkent hij niet.

Zo was ook de eerste keer dat hij op zijn tong beet onthutsend. En ook het moment dat hij bij een hap appel tegelijkertijd in zijn vinger beet. Wat vervolgens nog wel eens gebeurde omdat hij vergat dat hij de appel met zijn eigen hand vasthield. Dikke tranen. Dat begrijp ik, want ook bij mij schieten de tranen nog in mijn ogen als ik op mijn wang of lip bijt.

‘Ik wil niet zwart voor mijn oog, ik wil weer zien, ik wil weer zien, ik wil niet zwart.’ Als een mantra herhaalt hij deze zin. Het drama grijpt me aan. We pakken een nat washandje. Dat lijkt te kalmeren.
Zijn zicht is binnen een paar tellen weer normaal en vrolijk huppelt hij naar zijn favoriete voorleesboek. ‘Mama zullen we hier verder in lezen?’

Zijn pure reactie treft me. Ik moet denken aan de maanden waarin mijn zicht was aangetast door het grillige verschijnsel MS. Dat was vlak na de geboorte van mijn zoon. Mijn pas geboren schepsel kon ik niet helder bekijken. Ik sprak met mezelf af dat dit geen probleem hoefde te zijn voor mijn moederschap. Op de tast kon je ook een fijne moeder zijn, bedacht ik. Per dag maakte ik mee hoe mijn zicht slechter werd. Hoe ik mijn oren moest spitsen omdat ik mijn zicht niet meer kon vertrouwen. En hoe ik onvermoeibaar doorging met mooie dagen proberen te maken.

Natuurlijk was ik toen bang. Ook grote mensen raken van de kaart als er iets gebeurt wat ze nog nooit hebben meegemaakt. Alleen wist ik toen niet zo treffend woorden en tranen te vinden zoals mijn zoon nu doet. Sterker nog, mijn ademhaling raakte de weg even kwijt. Briesend en snakkend naar adem onderging ik dit verdriet met onmacht. Zou het opgelucht hebben als ik destijds ‘IK WIL WEER NORMAAL ZIEN, IK VIND DIT ENG, LAAT ME WEER NORMAAL ZIEN’ gebruld had?

Als ik naar mijn zoontje kijk weet ik hoe ik het de volgende keer ga aanpakken. Eerst hard brullen, me daarna lekker laten troosten en dan afsluiten met een verhaaltje uit mijn lievelingsboek: dat lucht pas op.

Ilse

Foto: Maxim Wermuth

Ken je onze andere bloggers al?

Lees ook de blogs van Geert-Jan, Ania, Liva of bekijk de vlogs van Marijn!