Zoon

Midden in de nacht word ik wakker van een klein mannetje naast mijn bed. Hij zegt ‘Mama, weet je wie ik ook leuk vind? Het aardvarken.’ ‘Oké….’,  zeg ik, terwijl ik naar mijn wekker zoek. Ondertussen babbelt hij vrolijk verder.

Want wist ik wel dat aardvarken op aardbei lijkt? Ik strek mijn benen. Ze bewegen zich houterig. Ik moet met mijn hoofd mijn lijf in beweging zetten; het gaat niet vanzelf. Dan beklimmen het mannetje en ik samen in het donker de trap naar zijn kamer.

Op de rand van zijn bed stopt hij zijn wijsvingers onder zijn lippen, kijkt me aan en zegt: ‘Nu ben ik een sabeltandtijger’. Dan kletsen we nog even over stickers. Stickers van nachtdieren, die heeft hij nog niet. ‘Daar verheug ik me op’, fluistert hij nog. Dan draait hij zich om met onder zijn hoofd een schaap en onder zijn arm een grote eland.

Met mijn houterige benen ga ik stap voor stap de trap weer af. Ik zie mezelf één keer vallen, maar het gebeurt niet echt. In bed probeer ik in slaap te vallen, maar de woorden sabeltandtijger en aardvarken zitten nog in mijn hoofd.

Ik denk terug aan een eerder moment van deze dag, waarop het mannetje druk om me heen rende terwijl hij ‘Ik ben een woelrat, ik ben een woelrat!’ had geroepen. Toen ik hem had gevraagd wat een woelrat was, begon hij zijn tekst en uitleg met ‘Ik heb een keertje gehoord dat…’ Vol verbazing had ik hem aangekeken. Een moment later had hij geheel vanzelfsprekend gezegd: ‘Het is in het leven zo dat…..’ Daarna had mij kronkelend over de grond laten zien hoe een pofadder zich beweegt.

Ik zucht. Ik wil echt slapen nu, morgen weer een dag. Maar mijn gedachten over het kleine mannetje houden me wakker. Waar gaat het heen met dat ventje? Ik heb er geen grip op, het leeft zijn eigen leven. Het bruist van energie, als hij wakker wordt, als je hem van school haalt, voordat hij gaat slapen en dus ook midden in de nacht. Hij verbaast me iedere dag. Pofadder denk ik, wat is een pofadder?

Ilse

Fotografie: Maxim Wermuth