Wieken

Blog Ilse: Wieken

Als je de deur van je vriezer open laat staan, weet je dat alle ijzige kou vervliegt in de warme ruimte erbuiten en dat je doos doperwten in de bovenste la ongelukkig begint te zweten.

Dit overkomt mij dus nooit! Zonde van alle kostbare, door mijn eigen zonnepanelen opgewekte stroom. Zo zuinig als ik omspring met de energie in huis, zo roekeloos ben ik met de energie in mijn eigen lijf, waardoor ik niet zelden zelf die doos zweeterwten ben.

Het hoorde bij mijn oude leven dat ik alles van mijn lijf en ledematen kon vragen. Het lijf zei zelden ho of stop. En als het wel ho of stop zei kon ik met mijn hoofd beslissen om toch door te gaan. Kon ik destijds nog kíezen voor de vernieling, nu dient de vernieling zich zonder overleg aan.

Mijn lijf wil in een spaarstand, maar die voelt als gevangenschap. Alsof ik een stier in een te kleine kooi ben. Op die manische momenten breek ik – briesend en met kwijl op mijn bek – los, op zoek naar een herinnering aan het oude. Dan wil ik geloven dat ik de wereld op eigen beenkracht aankan. Dan laat ik de gedachte toe dat het ‘mankement’ MS misschien een vorm van aanstellerij is. Dat het allemaal niet waar is en dat ik eigenlijk helemaal geen MS héb.

Deze zinsbegoocheling is van korte duur, want de realiteit fluit me altijd terug. Dat ik mezelf blijf tarten met twijfels aan de echtheid van dit fysieke verval, is wellicht een vorm van afscheid nemen. Of ‘wennen aan het nieuwe’; het is maar net hoe je het noemen wilt.

Wat ik machtig vind om te zien: hoe een windmolen zijn wieken log en in een onverstoorbaar ritme rondslaat. Het trage voortbewegen dat voor een reusachtige opbrengst zorgt inspireert me. Tijdens mijn eerstvolgende manische tocht zal zo’n molen mijn einddoel zijn.

Ilse

Fotografie: Maxim Wermuth