Water

Blog Ilse

‘Waar zijn mijn holbewoners?’, vraagt mijn zoontje zich om zeven uur ’s ochtends af. 
Trap op, trap af, gegraai in speelgoedbakken en dan hoor ik de gevonden oermensen kennismaken met het andere speelgoed. ‘Hallo, wij wonen hier nu ook en we hebben speren.’

Tijdens het ontbijt laat mijn kleine vriend weten dat hij zin heeft in zwemles. ‘Wil je weten hoeveel?’, vraagt hij met grote ogen. ‘Zóveel!’, zegt hij, met zijn handen ongeveer een meter aanduidend. Dan stopt hij zijn armen achter zijn rug en vraagt hoeveel zin hij nú heeft. ‘Oneindig veel?’, gok ik. ‘Ja’, zegt hij verbaasd, ‘goed geraden!’

Pats, het kleine schepsel dat leert lezen en schrijven probeert nu het water in te duiken. Plat op zijn buik en vol op zijn gezicht begroet hij het chloorbad. Als een spons zuigt hij vervolgens de aanwijzingen van zijn zwemjuf in zich op: armen strekken, kin op de borst, door de knieën. Gretig klimt hij razendsnel in en uit het bad om zich steeds opnieuw in het water te laten kletteren. Hardop lachend zit ik naar hem zit te kijken.

Mijn zwemdiploma’s A, B, en C zitten ergens in een map die ook mijn veterstrikdiploma bevat. Jarenlang hebben mijn zus en ik zwemles gehad. We zaten in een groepje met gevorderde leerlingen, aan wie Peter-met-het-speciale-doekje waterpolo, reddingszwemmen én nostalgische zwemslagen (!) onderwees.

Peter was een zwemleraar van de oude stempel. Als kind kende ik eigenlijk geen ander type.

Op de basisschool stonden alleen máár mannen voor de klas die één waren in kleding en haarkleur, beknopt in hun uitleg, niet enthousiast met de doelgroep (een enkele uitzondering daargelaten) en van wie de schoenen altijd kraakten. Schoenen van het merk Mephisto, meesterschoenen.

Toch bleek Peter gepassioneerd. De Nostalgische Zwemslagen zoals de Zeemansslag, Northern Kick, Spaanse slag of Trudgeon, waren helemaal aan hem besteed. Vol verbazing zagen wij hem vlot het water in glijden, waar hij ingewikkelde constructies met armen en benen toonde zoals de schaarbeenslag of gewijzigde borstcrawlslag. Als hij daarna lenig het bad uit klom en zijn bril weer opzette, droogde hij zichzelf direct af met een microvezeldoekje dat hij bewaarde in een klein kokertje.

Deze zomer merkte ik dat wanneer mijn benen lopend slecht zijn, ze ook slecht zijn als ik zwem. Voor het eerst was ik onwennig in het water.

De les van mijn zoon wordt afgesloten met spelletjes. De kinderen mogen op de rug van de zwemjuf klimmen. Ze stijgt steeds langzaam als een walvis boven het water uit en gooit de kinderen dan om beurten een eind van zich af. Eindeloos gaat dat tengere kereltje van mij kopje onder, waarna hij telkens weer op de rug van zijn juf klimt, vertrouwd als hij is met het water.

Ilse

Foto: Maxim Wermuth