Vakantie

(Blog Ilse)

Zuchtend loop ik op mijn waterschoenen naar het snelstromende riviertje van een camping in Frankrijk, het is nog grijs buiten. Tijdens de wandeling haperen mijn voeten, struikel ik af en toe en er schiet een steentje door de open gaatjes in mijn rechter waterschoen.

Aangekomen bij het kiezelstrandje zie ik haar plots zitten: Miss MS. Zij had toch last minute een ticket geboekt naar een zonnig zandstrand?! Ik had zelfs foto’s gezien. I’m dismissed stond er grappend onder een selfie.

Mijn mond valt open van verbazing en ik draai me in paniek om. Te laat, ze heeft me al gezien. Vrolijk en uitbundig roept ze naar me, terwijl ze soepeltjes haar benen insmeert met olie. Alles wat zij uitstraalt is schoonheid en gemak met het leven. Ik loop naar haar toe en struikel over de punt van mijn handdoek, waardoor ik hard met mijn rechterknie op de kiezels val.

Het bloedt een beetje. Snel schiet ze overeind, maar ik wil geen hulp en zéker niet van haar. Ik ga op mijn handdoek zitten en snauw ‘Hoezo ben jij hier? Je ging toch met het vliegtuig naar een All Inclusive?’

Miss MS kijkt me triomfantelijk aan. Uitdagend kijk ik terug; ‘Dit is toch helemaal geen vakantie voor jou?’ Ze zet haar zonnebril af om me recht aan te kijken en antwoordt: ‘O jawel hoor. Ik ben veel avontuurlijker ingesteld dan je dacht. Ik houd wel van uitdagingen en grenzen verleggen. Wat ken je mij dan slecht na zes jaar.’ Ze zet haar zonnebril weer op en vlijt zich neer op de kiezels. Ze lijkt geen ongemak te ervaren van al die stenen.

Verbeten kijk ik naar het kolkende water en voel hoe mijn billen beurs worden van de kiezels. Ook moet ik alweer plassen. Ik denk terug aan de lange autorit en de paar keer dat ik onderweg de achterklep geopend heb.

Plots zie ik voor me hoe ze de hele reis pontificaal boven op mijn koffer heeft gezeten, met haar armen over elkaar, zoekend naar oogcontact. En ook tijdens de rit heb ik haar vanuit mijn achteruitkijkspiegel meerdere malen recht aangekeken. Op die momenten zat ze driftig te zwaaien om vervolgens te rollen met haar ogen, alsof ze ‘Je negeert me!’ wilde zeggen.

Als ik ’s avonds op het terras van de camping een rustig plekje zoek om een koele Pastis te drinken, zie ik haar doodleuk aan de bar staan. Gelukkig kan ze mij niet zien, doordat ik in het donker van de avond in een hoek verscholen zit. Ik observeer haar. Ze staat op hoge hakken. Ze wisselt haar evenwicht met gemak van links naar rechts, zonder te wankelen. Ze straalt, ze leeft, ze heeft haar lippen gestift.

Dan blijft mijn blik hangen bij de man met wie ze praat. Ik ken die man. En dan zie ik het goed, Miss MS doet amicaal met mijn neuroloog. Ontspannen en in korte broek drinkt mijn neuroloog hier in Frankrijk op de camping wijn. Hij wordt bijgeschonken door een vrouw die ik ook denk te herkennen. Is het de fysiotherapeut? Wat is hier aan de hand. Dan voel ik mij plots bekeken.

Alle aanwezigen op het terras hebben hun gezicht naar mij toe gedraaid. Ik herken nog veel meer gezichten uit het ziekenhuis. Wezenloos kijk ik ze aan, wat zal ik doen: ze toelachen of met ze proosten?

Nog voor ik een besluit kan nemen, word ik bij de hand genomen. Mijn neuroloog vraagt me ten dans. Niet ter onderzoek, maar gewoon voor de lol, omdat het vakantie is. Ik herken de receptionisten en de dames van het bloedprikken, ik kijk ze aan, ze lachen me toe en samen betreden we de dansvloer. Tijdens het dansen gaat Miss MS met één van haar grote hakken op mijn tenen staan; ik draag slippers. Ik verbijt de pijn en dans door.

Ilse

Fotografie: Maxim Wermuth