
Blog Ilse
Stevig trap ik door. Het geluid van het klotsende water laat mijn gedachten afdwalen naar een onbestemd niets. Alsof ik met een bootje op het water dobber. Een paar minuten geleden stond ik nog boterhammen te smeren en pap te maken. Nu fietsen mijn armen gedachteloos rondjes terwijl de rest van mijn lijf rust.
Met een gele pijl verhoog ik de weerstand. Het water dat ik laat draaien door mijnbewegingen klotst heviger nu de pijl van 5 naar 7 verschoven is. Mijn armen moet kracht bijzetten, alsof ik met tegenwind langs een kanaal fiets.
Het geluid van het water en het gevoel van de tegenwind zijn me bekend. Van mijn twaalfde tot mijn achttiende fietste ik vijf dagen per week langs de Zuid-Willemsvaart in Brabant. Van een dorp naar de grote stad, om daar te verdwijnen in een kolossaal maar licht schoolgebouw. Een knap ontwerp in de Bossche Schoolstijl.
Al die kilometers die ik toen gemaakt heb neem ik nog steeds mee, ze hebben me letterlijk en figuurlijk een lange adem gegeven.
Ik was vergeten hoe het was om gedachteloos te kunnen bewegen. Hoeveel ruimte dat geeft in je hoofd. Mijn fysiotherapeut zag hoe mijn gezicht opklaarde en hoe ik vrolijk kon doorkletsen met haar toen ik op de handbike zat.
Sindsdien wissel ik hersenkrakers, zoals het bewegen van mijn grote tenen, af met bevrijdende oefeningen voor mijn armen.
Er ontstaan nu twee heuveltjes op mijn bovenarmen. Het resultaat van boksen, handfietsen en zakken water boven mijn hoofd tillen; ‘water bag’ staat daarop.
Voor wat meer souplesse in het bewegen van mijn grote tenen zal die lange adem goed van pas komen.
Ilse
Foto: Maxim Wermuth
Dit bericht heeft 0 reacties