Sexy

Sexy

Hoe ziet onze samenleving eruit door de ogen van mensen met een handicap? Mari Sanders is filmmaker en weet niet beter dan dat hij de wereld rollend aanschouwt. Hij neemt me in zijn vierdelige televisieserie ‘Mari staat op’ op sprankelende wijze mee op sleeptouw.

In de Beurs van Berlage zien we als kijker een monumentale trap van natuursteen waarin een trapliftconstructie is verwerkt. Een verborgen plateau duwt zichzelf omhoog en neemt steeds een traptree mee, waardoor er bovenaan een uitgesmeerd pad van traptreden ontstaat. De lift is een lust voor het oog; Mari en architect Ed Bijman noemen hem zelfs sexy.

Toegankelijkheid zien als een lust in plaats van een last werd voor Bijman vanzelfsprekend toen hij zelf in een rolstoel belandde.

Meerdere malen zie ik Mari in de serie noodgedwongen uit zijn rolstoel klimmen om vervolgens zittend trappen te trotseren. Zijn armspieren zijn Olympisch goud waard.

Sanders laat met zijn serie zien dat ons land is ingericht op het lopend vermogen van de mens. Zelf ondervind ik dat ook wekelijks, bij het moeten trotseren van steile, of – zoals bij ons dorpsstation – zelfs diagonale (!!) trappen. Telkens als ik laatstgenoemde trap betreed, waan ik me in een schilderij van Escher, wat ik – als ik een architect zou zijn – dan toch wel weer een groot compliment zou vinden.

Dat er in weerwil van bovengenoemde voorbeelden sinds vijf jaar een VN-verdrag Handicap bestaat, weet ik dankzij een column van Jasper van Kuijk (‘Beperkte toegang’’, de Volkskrant, zaterdag 12 juni 2021). Dat verdrag stelt dat mensen met een beperking zelfstandig moeten kunnen meedoen als volwaardig lid van de samenleving.

Helaas zijn de resultaten van de afgelopen vijf jaar bedroevend. De situatie is, volgens het rapport dat deze maand verscheen, zelfs verslechterd in plaats van verbeterd.

Jasper van Kuijk sluit zijn column af met de zin: ‘In hoeverre een handicap beperkt, hangt erg af van hoe de maatschappij is ingericht.’ Mari vindt ook dat toegankelijkheid het startpunt is. Zijn beste vriend zegt in de serie: ‘Het is vechten voor een plek aan tafel, maar voordat je aan die tafel kunt gaan zitten moet je wel eerst binnen zien te komen.’

Wat mij betreft kunnen we deze boodschap niet vaak genoeg verkondigen: één entree voor iedereen. En hulpmiddelen hoeven niet langer een obstakel te zijn; maak ze Sexy!

Ilse

Fotografie: Maxim Wermuth