Prinses

Blog Ilse

Er verschijnt dagelijks een prinses aan onze deur.

Ze draagt rokken van tule, maillots waar strikjes op zitten, schoenen met vlindervleugels en ze heeft een pluche handtas waar een glittereenhoorn op staat. Ondanks de kou draagt ze geen jas; dat doen sprookjesprinsessen niet.

Ze klopt aan, omdat ze nog niet bij de deurbel kan en wacht geduldig op de komst van mijn zoon. Die gedraagt zich allesbehalve prinselijk. Kort en bondig maakt hij haar duidelijk dat hij geen tijd voor haar heeft, omdat hij druk bezig is met een legopiratenboot, waarna hij met een knal de voordeur dicht smijt om vervolgens terug te stormen naar zijn kamer.

De prinses is er met haar porseleinen gezicht niet van onder de indruk. Ze neemt plaats in onze voortuin, vouwt haar benen netjes over elkaar en begint dan rustig haar tas uit te pakken.

Vanachter mijn laptop kan ik het prinsesje zien zitten. Ze wil niet binnenkomen want ze heeft snottebellen. Het is een verantwoordelijk dametje. Ze haalt een flesje drinken en twee knuffels uit haar tas. Dan hoor ik mijn eigen vijfjarige naar beneden komen, hij gaat toch even naar buiten. Samen fietsen de prinses en hij nu heel hard rondjes op het plein. Zij op haar lila fiets met bloemenmandje voorop, hij op zijn te kleine zwarte crossfietsje. Met kleinere wielen ga je sneller dan met grote, beweert hij nu al maanden.

Op het kleine plein voltrekt zich het grote leven. Hier stond hij in een hondendrol, bungelde hij aan een tak bij het beklimmen van een boom en viel hij zijn knie stuk op een putdeksel.

De zon schijnt en het begint te regenen. De prinses en de prins laten de plassen op de stoep opspatten door er met volle vaart doorheen te racen. Ze lachen uitbundig de bui weg.

In de huiskamer wisselt het nu eens van licht naar donker, dan weer van donker naar licht. Alsof iemand plagend met de lichtschakelaar speelt.

Ilse

Fotografie: Maxim Wermuth