Hommel

Blog Ilse: hommel

Het is een zomerse vrijdag in juni. Er komt een meneer langs om alle schroefjes van mijn rolstoel aan te draaien. De rolstoelman heeft het opgeruimde karakter van een kwispelende labrador: betrouwbaar, vrolijk en vriendelijk.

Zijn collega die de rolstoel vorig jaar kwam afleveren was ook al zo’n fijne vent. Ik herinner me dat hij leren instapsloffen droeg, die hij in de gang netjes op de deurmat liet staan, om vervolgens op zijn wollen sokken de rolstoel mijn huiskamer binnen te rijden.

Daar was hij op zijn knieën gaan zitten, waardoor hij en de rolstoel even groot waren geweest. Een prettig beeld, want zo kwam het beangstigende ding ineens toch betrouwbaar op mij over.

En dat terwijl de stoel in eerste instantie weggeplukt leek uit een ziekenhuis.

Of uit een verzorgingstehuis, waar hij in veelvoud naast de schuifdeuren bij de ingang staat. Waar het naar kippenbouillon en pleisters ruikt. De laatste levensfase.

Maar de troosteloze mufheid van het hulpmiddel zit hem vooral in de grijze wielen. Degene die dit bedacht heeft, is beige. Alleen beige mensen kunnen grijze banden op een rolstoel leggen.

De rolstoelman op deze zonnige ochtend in mijn voortuin is alles behalve beige. Hij is net als zijn polo frisgroen. Hij praat met een zachte blik in zijn ogen over zijn dochters van 16 en 22. Over hoe hij ze zakcentjes toestopt en dat zijn vrouw dan zegt dat hij ze te veel verwent. Maar ik kan het niet laten, zegt hij glunderend.

Tijdens zijn gebabbel en gesleutel zie ik een hommel over de kraag van zijn polo wandelen. Het grote wollige beest dreigt bijna zijn shirt in te tuimelen, waarvoor ik hem waarschuw. Zo traag als de tred van de hommel kijkt de man eens achterom en veegt met zijn hand over de rand van zijn shirt. De hommel gaat niet weg, maar lijkt zich juist nog steviger vast te klampen aan het frisse groen. Hij zit er nog steeds, zeg ik.

De man kijkt mij wat hulpeloos aan, met zijn grote bruine ogen. Ik haal het beestje van zijn shirt af, waarbij mijn hand zijn nek raakt. Het gebeurt vanzelf. De anderhalve meter is even verdwenen.

Nadat de man zijn gereedschap heeft ingepakt, kijkt hij tevreden naar de stoel. Het was toch maar goed dat ik hier even was, zegt hij. Terwijl hij wegloopt, zie ik de hommel weer op zijn kraag zitten.

Ilse

Fotografie: Maxim Wermuth