Leeg huis

(Blog Ilona)

Ik heb in een eerder stukje al eens geschreven dat mijn dochter gaat studeren en dan op kamers zal moeten. Nu is het dan zover. Ze gaat studeren en wel in Amsterdam. We wisten dit natuurlijk al vrij lang en hebben er het afgelopen jaar naar toe geleefd. Ze heeft een erg mooie leuke kamer gevonden met eigen voorzieningen dus ze hoeft niets te delen. Natuurlijk ben ik ontzettend trots op haar. Opnieuw een mijlpaal in haar leven, maar ook in dat van mij.

Ik had me twee maanden geleden nog niet kunnen voorstellen dat deze mijlpaal nog veel meer zou gaan inhouden. Onze zoon is dit jaar afgestudeerd en ging ook de arbeidsmarkt op voor een baan als zelfstandig werkend kok. En geloof het of niet; ook hij heeft een goede baan gevonden in Amsterdam. Natuurlijk ben ik ook op hem hartstikke trots.

Wauw, twee kinderen tegelijk naar een andere toekomst en leefwereld. Ik leef in een sneltreinvaart want ook mijn zoon zoekt woonruimte. Nu is het dan bijna één september en gaan ze beiden starten met hun nieuwe leven. Het begint tot mij door te dringen. Ik had niet verwacht dat ze tegelijkertijd voor hun werk en studie zouden gaan. Ik realiseer me dat het wel stil en leeg zal worden in huis. Ik denk dat iedere ouder dit zal hebben als zijn of haar kinderen hun eigen weg gaan bewandelen.

Natuurlijk ben ik heel trots en heb ik hier een goed en blij, warm gevoel bij want het is voor beiden een goede stap voor hun toekomst.

Maar ook hier is weer een maar. Er is ook een keerzijde. Er was vrijwel altijd iemand in huis voor John. Er was dus ook altijd een back up als ik aan het werk was. Hoe zal dat zijn zonder? Welk effect gaat dit hebben op John? Hoeveel hulp ga ik missen en hoe ga ik dit opvangen? Wat als John niet meer de honden kan uitlaten?

En nu horen we ook nog dat zijn middenrif niet goed meer goed functioneert. We wisten dit natuurlijk al en dat was al eerder een vervelend en machteloos gevoel. Nu wordt het weer eens benoemd en ook dat er iets mee gedaan moet worden. Zijn slikfunctie is niet meer zoals die hoort te zijn. Hij wordt doorverwezen naar de longarts. Hoeveel specialisten waren het al? Neuroloog, revalidatiearts, uroloog, fysiotherapeut, dermatoloog, ergotherapeut, logopedist, psycholoog en nu komt daar de longarts dus ook bij. Soms stopt hij even met ademen en dat is vooral ’s nachts niet fijn. Uit de test kwam dat dit dus steeds slechter wordt.

Misschien kunnen ze er iets aan doen; hoewel de neuroloog ook zegt dit wordt aangestuurd door de zenuwen en daar zit het probleem. Geweldig dat ze probeert of er iets aan gedaan kan worden maar ik vind het toch wel veel worden nu ook de kinderen hun eigen weg gaan en er niet meer zo gemakkelijk zijn om in te springen. Het was erg wenselijk geweest als het nu even rustig zou zijn met de MS van John, dat deze in ieder geval even niet op de voorgrond zou staan.

Vertederend en ontroerend is dat ook de kinderen dit dubbele gevoel hebben. Het voelt fantastisch en spannend om een nieuwe weg in te slaan maar ze delen ook de zorg hoe dat thuis moet gaan. Het is fantastisch dat we hier over kunnen praten en dit samen kunnen delen.

Ik zal, naast wennen aan de kinderen die niet meer thuis zijn (het lege nest syndroom haha), opnieuw vertrouwen moeten krijgen dat ook dit weer goed zal komen en dat er oplossingen gaan komen. Het gevoel van onmacht moet ik loslaten en ik moet alles op me af laten komen want wij kunnen dit aan.

Ilona

Fotografie: Ilona Hameleers