Zwijgen

Zwijgen

Ook al blijven de opmerkingen discutabel te noemen:, ze waren natuurlijk vriendelijk bedoeld. Maar dat ik de woorden van de chauffeur op het moment zelf als nogal betuttelend interpreteerde, kwam niet alleen omdat ze nou eenmaal betuttelend waren. Maar ook omdat ik al wat geladen was toen ik richting de taxi vertrok, veroorzaakt door vertraging. De persoonlijkheid van de chauffeur speelde zeker een rol. Ik was de man in die hoedanigheid slechts driemaal eerder tegengekomen, maar iedere keer maakte hij een gejaagde indruk.

Uiteindelijk was het ook de voorgeschiedenis die een rol speelde. Dan doel ik feitelijk op twee maanden terug in de tijd, het moment dat rolstoelend Zwolle niet meer met de stadsbus bleek te kunnen reizen.

Eerder schreef ik over de confrontatie met de stadsbus die mij niet kon meenemen. Vanwege een technisch euvel bij enkele exemplaren waren bij alle stadsbussen de elektrische uitschuifbare oprijplaten bij de achterdeuren uitgeschakeld. Nu zou dit geen enorme ramp zijn, als er een fijn alternatief zou zijn om mij binnen Zwolle te vervoeren. In principe is die er wel in de vorm van Wmo-taxivervoer, maar vanwege personeelstekort kan ik daar ook niet volledig op vertrouwen. Sterker nog, in een brief werd duidelijk gemaakt dat ik alleen buiten bepaalde uren gebruik mag maken van dit vervoer. Voor enkele doelgroepen, zoals leerlingenvervoer, was dit Wmo-vervoer wel de gehele dag beschikbaar. Nu is dit voor mij niet prettig, maar te overzien. Vervelender is het voor hen die rolstoelend werken of studeren en er afhankelijk van zijn.

De projectleidster van Toegankelijk Zwolle handelde destijds, enkele maanden terug, accuraat en wist een ander taxibedrijf zover te krijgen om bij te springen in het ontstane vacuüm. Daar waar iemand in principe een stadsbus zou willen pakken, kon via haar dit taxibedrijf boeken en de rekening ging dan naar de falende busmaatschappij. Falend? Enorm! De betreffende stadsbussen vertonen immers al jaren minpunten. Deze tijdelijke oplossing werkte uitstekend. Zelden ben ik zo op tijd door een taxi opgehaald en teruggebracht.

Toen ik onlangs naar een politieke avond ging, waar ik helaas niet met een bus heen kon, maar ik toch echt een beroep moest doen op het reguliere Wmo-taxivervoer, zag ik de bui al hangen. Geloof me, ik had gelijk. Zowaar, ik werd gebeld door het bedrijf dat de taxi een half uur vertraging had. Ja hoor, daar gaan we weer! Dat ik hierover door hen werd ingelicht was eigenlijk wel bijzonder positief te noemen.

Bij de taxi aangekomen werd ik begroet met een ’Hoi jongen’. Dit kon ik nog handelen, hoewel het voelde alsof ik een onnozele Harrie ben. Eenmaal verankerd in de taxi werd mij gevraagd of ik naar een bingo ging. Daarop had ik het feitelijk gehad met de chauffeur. Ik koos ervoor maar te zwijgen. Helemaal na zijn antwoord op mijn vraag of hij rustig over de drempels in de weg wilde rijden. ‘Natuurlijk, ik doe toch altijd rustig, je kent me.’ Waarschijnlijk dacht hij dit echt over zichzelf.

Enkele weken later, eind november, zouden alle bussen weer toegankelijk zijn voor mensen in een rolstoel. Wat bleek? Sommige wel, maar welke, dat was onduidelijk.

Geert Jan