Zin

Zin

‘En nu heb ik zin in een gehaktbal.’ Of een tosti ham/kaas, een broodje gezond, een bak ijs of gewoon een dropje.

Het is niet meer dan een automatisme, een Pavlov-reactie. Wanneer ik op bed word gelegd door ADL’ers, voor een siësta of een nachtje slapen, ontstaat als vanzelf de hierboven benoemde gedachtegang.

Waarom ik dit hardop uitspreek? Het is inmiddels een soort ritueel geworden, voor mijzelf en ik vermoed ook voor de medewerkers. Misschien leidt het tot een lichte irritatie bij enkelen van hen, maar in ieder geval ook tot een vorm van converseren. Van lachen en een grappige chat tot een al dan niet quasi serieus gesprek. Immers, de stap van Zin in wat lekkers naar Zin van het bestaan is zo gemaakt. Of mijn trek in wat lekkers reëel is? Eerder niet dan wel, denk ik.

Hoewel ik best wel primair ben aangelegd en altijd wel wat lekkers lust, heb ik ook zo mijn grenzen.

Al wil ik hierbij niet zeggen dat ik zo verstandig ben. Omdat ik mijn lichaam totaal niet kan bewegen, weet ik echt wel dat ik beter, bewuster op mijn voedingspatroon zou kunnen letten. Al worden mijn ledematen steeds dunner, ik zie mijn buikje en onderkin heus aanwezig zijn. Maar laat mij duidelijk zijn, ik snoep zelden. Alleen al omdat ik gewoonweg zelf niets kan pakken.

Misschien is het de uitdrukking ’zin hebben in…’ eigenlijk eerder een soort van kwelling, want over het algemeen benoem ik happerij wat ik niet in huis heb. Een zelftest van hoe sterk ik eigenlijk kan zijn. Is dit raar? Herkent iemand dit, al dan niet met een beetje fantasie? Het zou net zo goed een onderdeel van het overkoepelende acceptatieproces.

Na die aanvankelijke opmerking is het meer uit gekkigheid, maar dat ik vraag naar de zin van het bestaan is voor mij behoorlijk serieus. Eerst in een gesprekje met een Fokusmedewerker, maar even later met mezelf, wanneer ik weer alleen ben en niet per direct in slaap val. Is er een zin van hèt bestaan? Of in ieder geval van mijn bestaan? Waarom leef ik? Heb ik nog een doel in mijn leven, ondanks MS? Of dankzij MS?

Maar jeetje, dè zin van hèt bestaan? Weet ik veel! Voortplanting? Een goed leven hebben? Nee, dat laatste is heel prettig, ook belangrijk, maar toch niet meer dan dat? Kijk, tot nu toe heb ik een prima leven gehad. Van huisje, boompje, baby’s, baan en burger. Maar ook van een nieuw leven met een mooie ontwikkeling tot zelfstandigheid en krachtig voelen. Door vrijwilligerswerk, sociale contacten, schrijven en cultuur snuiven.

Maar nu? Ik ben 51, wil ik zo doorgaan? Pardon, hoor ik mezelf dit nu echt zo zeggen? Natuurlijk wil ik doorgaan. Nee, ik ben echt niet aan het twijfelen hierover. Maar al wil ik nog jaren leven, het besef dat ik iedere dag overal mee geholpen zal moeten worden vreet wel eens aan mij.

Of is bovenstaande twijfel niet meer dan een corona gerelateerde, deprimerende doemgedachten? Misschien niet, misschien wel. Mijn mooie, fijn gevulde leven stond opeens stil. Hoewel ik mijzelf een positivo vind kan corona invloed hebben gehad.

Wees gerust, ik heb nog wel zin om te leven.

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman