Voor Kees

Achteraf gezien is het natuurlijk niet eerlijk van mij. Een verklaring is dat Kees in deze kwestie de enige persoon was welke ik in levenden lijve tegen was gekomen en vooral, hij wist exact wat er gedaan moest worden. Er is een behoorlijke kans dat hij onschuldig is. ‛Don‘t blame the messenger‛, ik weet het. Desondanks staat hij nu voor mij symbool voor wat goed ging, toegegeven, maar vooral dat wat men was vergeten. Geloof het of niet, ik had trouwens een voorgevoel dat er wel wat fout zou gaan. Deze negativiteit lag noch aan Kees, noch aan mij, wel aan Welzorg.

″Komt helemaal goed, ik zal alles doorgeven.″ Met deze slotopmerking nam hij afscheid. Even daarvoor had Kees aangebeld, om mijn rolstoel naar de werkplaats in Oldenzaal te brengen. Er zou een nieuwe bekleding worden aangebracht. Volgens afspraak kwam Kees deze op dinsdagochtend ophalen, het tijdstip van retour stond op donderdagochtend. De afgelopen weken waren er echter nog enkele aanpassingen bijgekomen, waarvan ik niet zeker wist of deze ook bekend waren bij de monteurs van de werkplaats. ‘Iemand van Welzorg’ had gezegd van wel. Vandaar dat ik al deze punten Kees goed op het hart drukte. Hij stelde mij dus gerust.

Aangezien mijn lichaam geleidelijk aan ietwat scheef groeit, diende de rugleuning van mijn rolstoel aangepast te worden. Overigens heb ik dit scheef groeien ook enigszins zelf in de hand gehad. Het was mij ooit al eens opgevallen, maar daar bleef het toen bij. Serieuzer werd het toen een paar jaar geleden een ergotherapeut de oorzaak daarvan zag in het altijd op mijn rug liggen, waardoor een voorkeurshouding, dus scheefgroei ontstaat. Tja, ik kon toch niet anders. Een zogeheten wisselligging werd geadviseerd. Met behulp van kussens mij om de zoveel uur op de andere zij leggen. Ammehoela! ‘s Nachts wil ik slapen!

Maar ik kreeg steeds meer klachten door scheef in mijn rolstoel te zitten. Een ‛eigen schuld, dikke bult‛ kon ik niet ontkennen. Het was tijd voor actie! Alsof het nog wat zou helpen, misschien tegen beter weten in accepteerde ik de wisselligging. Ook de rolstoel zou in etappes worden aangepast. Na een proces van twee maanden volgde de definitieve bekleding en kwam Kees in beeld. Terwijl ik al in de tillift ben geholpen blijf ik in de woonkamer aanwezig om Kees uit te leggen hoe mijn rolstoel te besturen. Van de besturing met de joystick onder mijn kin naar de joystick achterop de rolstoel is omslachtig. Alleen al voor mij om dit zonder handen uit te leggen. Daarna scheidden onze wegen. Het plan was voor zo’n 48 uur, het werden er 52.

Als ik vanuit mijn tillift het resultaat bestudeer is Kees al weer weg. Druk, druk, druk! Als eerste zie ik een mooie bekleding, gevolgd door dat wat niet gedaan is. Een nog nieuw onderdeel, wat ergens gemonteerd zou moeten zijn, ligt los in mijn rolstoel. Ik vind dat er maar half werk is geleverd en al snel hang ik met Oldenzaal aan de telefoon. ″Eh, sorry, er is wat fout gegaan.″ Een week later was ik weer voor 48 uur mijn rolstoel kwijt.

Misschien zie ik Kees dan weer!

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman