Verrassingen

(Blog Geert Jan)

Het was de buschauffeur die mij versteld deed staan. Hij acteerde in dit avontuur dan wel niet alleen, maar hij verdiende nu even die warme douche.

Ik heb, sinds mijn leven door MS wordt gedomineerd, heel vaak ondersteuning mogen en moeten krijgen. Soms letterlijk, soms figuurlijk. Mijn ervaring met de mensheid kent ook menig teleurstelling. Deze avond, die in meerdere opzichten negatief verliep, eindigde echter in een optelsom van fijne menselijkheid.

Begin maart 2018 is het. De ambassadeurs van Toegankelijk Zwolle kwamen bij elkaar om naar het programma Kassa te kijken. Zwolle zou daarin, na een peiling en verder onderzoek, worden uitgeroepen tot meest toegankelijke gemeente van Nederland. Met Goes, Katwijk, Ermelo en Hardenberg als concurrenten kon dat gewoonweg niet anders, toch? Ik bleek er dus naast te zitten. Gebaseerd op vertrouwen, chauvinisme en wat achterdocht. Waarom? Daarom! Trouwens, al mopper ik vaak op de hobbelige binnenstad, die er nu eenmaal is, er wordt desondanks wel degelijk gelet op en gewerkt aan toegankelijkheid.

Om ons enthousiasme te benadrukken hadden we zelfs mooie T-shirts laten maken. Helaas mochten deze dus niet baten. Alle ellende van die avond begon toen ik na afloop mijn trui en jas weer aan moest doen om de -10 C te bestrijden en de bus naar huis te pakken.

Het waren goede bedoelingen, maar met een tekort aan stemcapaciteit lukte het mij niet om aan de welwillenden goed uit te leggen hoe te handelen. Zat de kleding niet goed of zat ik gewoon niet goed in mijn stoel? Allebei! Hoe dan ook, ik voelde mij flink ongelukkig. Wat ik ook probeerde, ik kwam slechts met de grootste moeite met mijn kin bij de joystick.

Misschien behoorlijk eigenwijs, maar ik prefereerde het halen van de bus toch boven het nog een half uur wachten op de volgende. Anne, op dat moment was zij nog de motor van Stichting Toegankelijk Zwolle, liep voor de zekerheid mee. Buiten schoten zowel Geert als de rolstoel in de stressmodus, want daar kwam de bus en de halte was nog niet bereikt. Maar ik had Anne bij mij!

Waar ik had verwacht dat de chauffeur zou doorrijden, liet hij de bus wachten en stapte zelfs uit. Ook toen ik hem, opgelaten als ik was, voorstelde dat hij maar door moest rijden sloeg hij dat aanbod af. In gedachten zag ik andere buspassagiers zich beklagen. Hij nam de tijd om mij te helpen tot ik was genesteld. ″Zal ik Fokus voor je bellen?″, vroeg Anne vlak voordat de deuren dicht gingen. Dat dit niet nodig was hoorde zij niet meer, dacht ik.

Vijf haltes verderop diende zich een volgend avontuur aan. Ik moest er weer uit. Iemand die ook uitstapte bood aan om mee te lopen naar huis. ″Graag!″ Halverwege kwam er een bekend gezicht aangelopen. Een medewerkster van Fokus was gebeld door Anne; dat ik waarschijnlijk wel hulp kon gebruiken. Wat was ik Anne dankbaar!

Eenmaal thuis heb ik de schrik en het balen snel kunnen loslaten. Dat moet ook wel, want zonder dat zou ik mijzelf beter kunnen opsluiten in huis.

Een leven zonder verrassingen is waarschijnlijk niet meer mogelijk.

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman