Twijfel

Blog Geert Jan

″Meneer, kan ik u misschien ergens mee helpen?″ Hoe alleraardigst het ook bedoeld is van de mij tegemoet lopende vrouw, het is niet nodig. Zelf heb ik haar trouwens nog niet eerder zien rondneuzen, maar omgekeerd zal zij mij, waarschijnlijk met toenemende verbazing, in de afgelopen tien minuten wel vaker hebben zien staan op die ene plek. De rolstoel staat stil en mijn blik is al die tijd gericht op dezelfde stellage, vol met best wel lelijk glaswerk.

Hooguit zullen anderen het stiekem irritant vinden dat ik in het smalle gangpad behoorlijk aanwezig ben. Verder ga ik er maar vanuit dat er in eerste instantie niet of nauwelijks aandacht wordt besteed aan mijn aanwezigheid.

Maar na enige tijd ging er kennelijk bij deze vrouw een lampje branden. Ik leg aan haar uit dat ik stroom aan het tanken ben. Ik vul in dat de vrouw hierover flink verbaasd zal zijn. Misschien niet zozeer om het feit op zich, maar wel dat dit in deze kringloopwinkel gebeurt.

Waarom mijn kleding na verloop van tijd te klein voor mij wordt laat zich raden. Om weer eens een stapeltje te recyclen, wilde ik deze vorige week wegbrengen. Maar ik twijfelde of de accu’s van mijn rolstoel op dat moment, eigenlijk überhaupt, genoeg vermogen voor een retourtje kringloopwinkel konden leveren. Volgens de oplader waren ze vol en zouden dus volledig moeten meewerken, maar daar had ik gek genoeg geen boodschap aan. Beide accu’s waren overigens een week daarvoor nog vernieuwd, dus eigenlijk zou ik daarop moeten kunnen vertrouwen, maar mijn twijfel was er en die bleek terecht!

Dat ik flink balend aan de oplader sta heb ik dus over mijzelf afgeroepen. Thuisblijven was immers ook mogelijk. De drang om ’gezellig’ naar een kringloopwinkel te gaan was echter groter dan het verstand. Iets met spelen met het lot? Uit voorzorg had ik de oplader maar meegenomen. Trouwens, ik weet nú wat ik anders niet had geweten, namelijk dat of de accu’s of de oplader niet voor de volle 100% te vertrouwen zijn. Tot halverwege het avontuur leek ik gezegend te zijn, maar kakkerdekak, eenmaal bij de bestemming bleek anders.

Het was op 1 april dat mijn rolstoel ook al van nieuwe accu’s was voorzien. Alleen al gelet op die datum had ik enige voorzichtigheid moeten incalculeren. Eind juli, twee weken voor mijn jaarlijkse zeilweek, vond ik de accu’s te snel leeg raken. En dat al na drieënhalve maand! Gelukkig kon Welzorg mij vlak voor mijn weekje weg geruststellen. De oorzaak was een kapotte plug van de oplader en dat kon ter plekke worden hersteld. ″En wees gerust meneer, zowel met beide accu’s als met de oplader is verder niets mis!″

De eerste avond van mijn week weg kreeg ik echter het signaal dat de accu’s vrijwel leeg waren. Mijn reactie moge duidelijk zijn. Mijn vakantie kwam ik gelukkig goed door. Weer thuis kreeg ik meteen nieuwe accu’s, met als uitleg dat de huidige soort ronduit slecht waren. Al maanden was dit euvel bij Welzorg bekend. Nu zou dit vage verhaal wel ten einde zijn. Toch?

Een week later stond ik te genieten van mooie glaswerk in de kringloopwinkel.

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman