Toevallig

Toevallig

Als het geen toeval was, wat dan wel? Het lot? Geluk? Pech?

Gedachten ontstonden na een interview waar ik bij aanwezig was. Mijn jongste dochter sprak met mijn vader. Dit voor een opdracht vanuit haar studie Religiewetenschappen. Hij vertelde dat toen destijds in het kerkblad zijn aftreden werd aangekondigd, tegelijkertijd achterop stond dat ik mij had laten uitschrijven uit de kerk. Jeetje, dat wist ik niet meer. Toeval? Pech?

Toen ik enkele dagen later hier opnieuw naar vroeg bleek de werkelijkheid anders te zijn. Niet ik, maar mijn twee zussen stonden daar vermeld. Ik was al eerder afvallig geworden. Maar het feit blijft wel toevallig. Of opvallend? Of raar? Zeg het maar. Na het ophelderen van dit stukje historie bleef ik zoeken naar het toeval in mijn leven. Hierbij mag ik gerust de term geluk gebruiken.

Mijn vrouw en ik hadden nog maar nauwelijks naar elkaar uitgesproken dat wij zouden gaan scheiden, of ik kreeg een nieuwe woning op een presenteerblaadje aangereikt. Toen ik mijn oudste dochter ophaalde van het spelen bij een vriendinnetje hoorde ik over een mens- en milieuvriendelijk wonen-project. Vlakbij! Daar was nog een appartement beschikbaar, feitelijk bedoeld voor iemand met een beperking. Deze moest wel voor mij zijn! Toeval? Geluk? Enig minpunt was dat er nog begonnen moest worden met bouwen.

Na anderhalf jaar daar wonen, moest ik concluderen steeds meer zorg nodig te hebben. Toen ik over Fokus hoorde en belangstelling kreeg, bleek er nog geen 500 meter verderop een nieuw project te zijn. Toeval? Geluk? Ik kon spoedig komen kijken voor een appartement. Om een of andere reden werd deze woning op de valreep aan iemand anders toegewezen. Daarover flink teleurgesteld, enkele maanden later kreeg ik mijn huidige appartement toegewezen. Even groot, mooiere locatie dan de vorige. Wat een geluk! Dat ik steeds in de buurt van mijn kinderen kon blijven wonen. Dat kon toch geen toeval zijn?

De gesprekken rond een Sociaal netwerk versterking, waar ik het in de twee vorige blogs over had, zijn verleden tijd. Nu ligt het initiatief volledig bij mijzelf. De behoefte aan zorg zal meer dan waarschijnlijk alleen maar toenemen. Alleen ondersteuning van Fokus en pgb-hulp zal niet voldoende zijn. Eigenlijk blijkt dat nu al. Gelukkig heb ik een redelijk uitgebreid netwerk om mij heen. Betreffende verschillende aandachtspunten zal ik steeds vaker een beroep op een van hen doen.

Onlangs sprak ik dus met mijn ouders en zussen over zorg voor hen, nu en in de toekomst. Sowieso belangrijk om dit te doen, denk ik. Ondanks dat ik die praktische ondersteuning niet zelf kan bieden, wil ik daar wel over meedenken. Fijn te weten dat ze nog veel mensen om zich heen hebben. Voor mij onverwacht keerde het gesprek mijn kant op. Ik woon alleen en ben niet bepaald onoverwinnelijk. Ook ik moet maar eens informatie vastleggen. Of het gaat om ziekenhuisopname of bij overlijden. Van telefoonnummers, verzekeringen en wachtwoorden, tot bankzaken. En heb ik wensen? Begraven of cremeren, koffie met cake of bier en bitterballen?

Serieus, als ik weer alleen ben hoor ik op de radio die campagne over de dood: praat erover, niet eroverheen. Is dit toeval of niet!?

Geert Jan