Toch

(Blog Geert Jan)

Graag was ik langer gebleven, maar dan anders. Het was de dagen daarvoor immers een optelsom geweest van mooie, gezellige, lekkere, grensverleggende en meer van dat soort bijvoeglijke naamwoorden. Ook van intensieve en energievretende, maar dat terzijde. Dat ik dit ondanks mijn MS en mijn rolstoel kon meemaken was onvoorstelbaar.

Ik had een soort van voorgevoel gehad. Een niet nader te verklaren druk in mijn buik had mij doen twijfelen. Dat ik dankzij huisarts en uroloog deze doemdenkerij kon achterlaten in Zwolle is maar goed ook, want anders had ik heel wat belevenissen moeten missen. Trouwens, we gingen richting Genève. Grote stad, Zwitserland, degelijkheid. Een logica van niets natuurlijk!

De zomervakantie van vorig jaar blijft onvergetelijk. Met een club van 10 mensen was ik in een groot huis, ergens daar waar je jezelf als mens nietig voelt tussen al dat kolossale natuurschoon. De taal en het stokbrood verklapten dat we in Frankrijk waren. Ergens anders had ook gekund.

Die donderdag, twee dagen voor de terugreis, nam in twee opzichten een onverwachte wending. Waarvan slechts één ten positieve. Vooraf was bekend dat we in een fietscross-skelter van een berg af zouden denderen, maar ook parapenten. Leuk! Echter, een week voor vertrek kreeg ik via een e-mailtje te horen dat ik helaas niet mee kon doen met het letterlijke hoogtepunt. Ik was, helemaal in combinatie met een karretje waarop ik zou zitten, te zwaar. Een flinke domper en klagen had geen zin. Ik kon het wel respectloze discriminatie gaan vinden, maar veiligheid boven alles! Echter, op het moment suprême nam de teleurstelling toch de overhand. Zij wel, ik niet.

Maar bij een laatste poging tot overtuiging vormde mijn oprecht treurige gelaatsuitdrukking een belangrijk aandeel… Deze bofkont mocht zijn leven dus toch in een weegschaal leggen. Dit zou gaaf worden. Toch? Daar hoog boven het meer van Annecy was het echter minder feest dan gedacht. Nee, niét nú! Mag Geert alsnog mee, wordt hij strontmisselijk! Het was niet eng, maar als wij enkele malen opeens tig meter naar beneden zakken, begin ik te kokhalzen. Dan besef ik mij weer waarom ik geen fan van kermis of Walibi ben.

Toen wij enkele uren later weer in de bus terug zaten sloeg de ellende nog heftiger toe. Overgeven en de eerste aanstalten van het aan de dunne zijn. Eenmaal thuis was het orale gedeelte gestopt, maar sloeg het anale tot de macht drie toe. Deze onsmakelijke, vernederende situatie en het constateren van bloed in mijn urinezak overtuigden mij dat er een ambulance moest worden gebeld. Dus tòch, dacht ik nog onderweg. Dat ik misschien wel eens teveel hooi op mijn vork had genomen, kwam nog niet in mij op.

Op de achtergrond was ook nog een tweede avontuur gaande. Nog in Zwolle bleek mijn rolstoel een eigen wil te krijgen. Er was wat aan de hand met de motoren, maar wat? Het leek wel een ongeleid projectiel waar ik op zat. ″Sorry, na uw vakantie komen we direct.″ Ook weer een gevalletje van afhankelijk zijn.

Zes dagen later mocht ik naar huis en herstelde spoedig. Mijn rolstoel had nieuwe motoren nodig!

Dus toch, dacht ik weer.

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman