Struggle

‘Jeetjemina, wat een gedoe. Met die rotdingen aan krijg ik de knopen haast niet dicht.ʹ

Onderwijl hoor ik haar denken: wat een klote-knoopjes. Waarom zoekt die kerel geen andere kleren uit? Een trainingspak ofzo. Dat is natuurlijk slechts een aanname van mij en ook nog eens volledig onterecht. Op dat moment kan ik alleen maar begrip voor de zorgmedewerkster hebben. Inmiddels heb ik volgens mij al haar collega’s hier al eens over gehoord.

Toch verschijnt er enkele seconden later een glimlach op mijn gezicht. Bovenstaande zin wordt door haar vervolgd met de conclusie: ‘Wat een struggle.’ Een collega, ook begin twintig en ook in mijn slaapkamer aanwezig, laat haar herkenning blijken door te verkondigen ernaar uit te kijken weer zonder handschoenen te mogen werken. ‘En die mondkapjes, net zo’n struggle!’

Voor alle duidelijkheid, op dat moment is de dagelijkse happening van douchen en aankleden in een vergevorderd stadium. Voor het laatste kledingstuk zit ik al in mijn rolstoel. Met de bekende steriele handschoenen aan probeert de medewerkster mijn overhemd dicht te doen. Dat dit niet eenvoudig gaat, het lubberende materiaal steeds klem blijft zitten, moge duidelijk zijn.

Zover ik mij herinner waren steriele handschoentjes feitelijk altijd stevig en goed passend. Sinds er door noodzaak wereldwijd behoefte is aan deze dingen, is er een klakkeloze overproductie ontstaan met een zichtbare kwaliteitsvermindering tot gevolg. Snel kapot en vaak met rare pasvorm. Had meneer Siewert ook maar oog gehad voor de kwaliteit.

Fysiek gezien heb ik in de loop der jaren veel moeten inleveren, maar in ruim twaalf jaar dat ik hier woon is het ochtendritueel nauwelijks gewijzigd. En ook door corona is er wereldwijd binnen iedere samenleving veel veranderd, bij mij dus niet. Makkelijk praten van mij, ik weet het. Zorgmedewerkers moesten opeens wegwerphandschoenen en enigszins verstikkende mondkapjes gebruiken. Ook in mijn dampende badkamer. Hoezo, nauwelijks verandering?

Erover nadenkend blijken veel mensen naast hun werkelijke leeftijd ook een ware leeftijd te hebben. Al kan deze nog al eens fluctueren. Voor het echie leeftijd X, maar gevoelsmatig leeftijd Y. Denk ik dus dat mijn ware leeftijd een flink aantal jaren lager ligt, wordt dat in één klap door het woordje struggle onderuitgehaald. Het woord zelf ken ik uiteraard, maar niet in deze context. Overduidelijk behoor ik tot een andere generatie. Ze moest eens weten hoeveel impact dat ene spontane woordje heeft. Niet alleen omdat ik van taal en taalgebruik hou. Sinds die ochtend vraag ik aan iedere medewerker wat voor hem of haar een struggle is. Gelukkig moet ik soms ook aan hen eerst nog uitleggen wat het betekent. Zo wereldvreemd ben ik dus niet!

Over het algemeen merk ik bij anderen ook dat mondkapjes en handschoenen niet populair zijn. Daarbij hoor ik tussen de regels door ook wel de enigszins cynische opmerkingen over mijn kleding. Waarom ik toch spijkerbroeken met een gulp van knopen in plaats van een rits koop en zo ook overhemden met knopen in plaats van drukknoppen? Dit wordt mij niet verweten, maar zijdelings wel benoemd als handige tip. Alle begrip, maar ik doe er eigenlijk niets mee!

Waarom? Daarom!

Of ikzelf nog struggles heb? Jazeker, maar daarover een andere keer.

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman