Stamgast

Blog Geert Jan: Stamgast

“Hé, een bekend gezicht”, “Wat dacht u, het is weer eens tijd?” of zelfs “Hoi Geert”. Niet iedere verpleegkundige, maar wel veel en ook een enkele arts plaatsen dergelijke opmerkingen.

Andersom komen mij ook veel gezichten bekend voor. Maar de verzorgende partij is mij meestal te snel af met identificeren. Raar is dat trouwens niet, want ik ben op die momenten behoorlijk van de wereld door koorts, naweeën daarvan of andere randverschijnselen. Na een stoot antibiotica ben ik een dag later weer meer van de partij.

Omdat ik helaas vaak een blaasontsteking heb, ben ik het afgelopen jaar regelmatig met flinke koorts naar het ziekenhuis gebracht. De term stamgast is er ook niet voor niets. De opnames van januari vorig jaar en die van die keer daarop blijven ietwat bijzonderder. Vooral om wat er toen helaas niet doorging.

Toen ik die januari, na het verwijderen van een niersteen, in plaats van slechts één nacht veel langer moest blijven, waardoor mijn aanstaande deelname aan de Koninklijke nieuwjaarsreceptie in gevaar kwam, maakte behoorlijk wat los op de afdeling waar ik lag. Wat een pech! En het was alsof er een kleine golf van opluchting door de gangen trok toen ik die maandag, dus op tijd, naar huis mocht. Dat ik na een nachtje thuis toch weer naar het ziekenhuis ging in plaats van naar het Paleis op de Dam, was niet bij iedereen doorgekomen.

Enkele weken later werd ik ‘s ochtends door twee ADL-ers van Fokus gewekt. Dit is niet des Fokus, maar omdat ik, zoals wel de gewoonte is, dit keer niet op tijd om assistentie vroeg, wisten ze eigenlijk wel hoe laat het was. Toen ik ook niet op een deurbel reageerde waren ze met enige angst naar binnen gegaan. Hoe zouden zij mij aantreffen? Al met al maakten zij zich duidelijk zorgen over mijn gemoedstoestand. En eerlijk is eerlijk, terugkijkend kan ik mij dat heel goed voorstellen.

Op dat moment had ik dus niet door wat de werkelijkheid was. Geert, normaal gesproken een man van de tijd, laat al ruim anderhalf uur zonder enig effect naast zijn bed een wekker tetteren. Hoewel ik nog ademde, was enige levendigheid ver te zoeken. Omdat ik het zelf nog niet kon bevatten, moest ik de ernst van de situatie aan hun ogen en handelen aflezen. Toen even later de huisartsenpost gebeld werd en ik ondertussen wist dat er 39,9 op de thermometer stond, besefte ik hoe laat het was.

Nee hè, niet weer naar het ziekenhuis! Ook al was het een serieuze zaak, ik had totaal geen zin om weer een paar dagen van huis te moeten. Zonder rolstoel, zonder computer. Ik lag nauwelijks op een afdeling en de vragen kwamen al: “Hoe was het trouwens in Amsterdam, bij de koning?” en “Heeft u nog de groeten van ons gedaan?”

Omdat het bezoek aan de koning niet doorging zou ik een nieuwe uitnodiging krijgen. En beloofd is beloofd, enkele weken terug heb ik deze ontvangen. Dinsdag 14 januari ben ik naar het Paleis op de Dam geweest. Dat was bijzonder gaaf! Wat een luxe en etiquette!

Nee, een stamgast wil ik daar niet worden.

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman