Regie

Blog Geert Jan: Regie

Niet achterover leunen, Geert! Bij de les blijven. Jij bepaalt immers de gang van zaken. Je hebt dan wel MS en hebt overal hulp bij nodig, maar jij blijft de baas. Of zoiets!

Gemakzucht wil ik het niet noemen, maar eerlijk is eerlijk, gemakkelijk is het wel. Zelf wijt ik het aan een proces van toegenomen vanzelfsprekendheid. Het principe van Fokuswonen, dat de cliënt door aanwijzingen aan de ADL-er de zorg bepaalt, is voor mij en mijn fysieke beperking een walhalla.

Doordat er in mijn geval de laatste jaren gelukkig weinig is veranderd in het patroon van aanwijzingen en ik daarbij ook geen fan ben van veelvuldig uitleggen, is er een soort van systeem ontstaan van werken op de automatische piloot.

Wil je mijn radio aandoen? Ook graag mijn verwarming. En daarna dit? En dan dat? Mijn lichaam soppen doe ik liever zus en mijn haren wassen graag zo. Pak maar een schoon T-shirt en bij het aantrekken is eerst de linker mouw handiger. Ja, lekker koffie! Niet te sterk hoor, twee afgestreken scheppen. Nee, geen yoghurt, maar kwark. Nee, daarna pas de medicijnen geven.

Wil je mijn computer aanzetten? Het beeldscherm graag wat naar achteren. Zou je de rietjes even goed willen neerzetten? Een opsomming van enkele vragen, aanwijzingen om te kunnen leven zoals ik het wil. En dan is de dag nog niet eens echt begonnen.

Natuurlijk was ik op de hoogte. Sterker nog, ik had de nieuwe medewerkers al ontmoet. En laat mij duidelijk zijn, zij worden intensief ingewerkt door hun collega’s. De cliënt kan hierbij echter niet passief blijven toekijken. Regie in eigen handen is immers het motto!

Tot voor kort kende het team van ADL-ers langere tijd nauwelijks veranderingen. Een ieder wist wat bij mij te verwachten was en hoe daarop te handelen. Het is nou eenmaal een feit dat veranderingen binnen een systeem voor iedere schakel in dat systeem gevolgen heeft. Dus ook voor mij toen er enkele nieuwe medewerkers aantraden.

Het duurt een seconde, misschien twee. Zodra ik mijn ogen open weet ik wat te doen. Kennelijk is het ooit mijn bestemming geworden om een ochtendmens te zijn. Wakker worden is absoluut geen probleem voor mij! Overigens kan ik best wel eens jaloers worden op mijn tegenpolen hierin.

Sprong ik als kind vaak heel vroeg uit bed, tig jaar later is het niet anders. Hardlopen deed ik bij voorkeur in de ochtend. Met een overactief darmstelsel en het af en toe de struiken in moeten duiken voor lief nemend. Enkele jaren later, zodra in een weekend de dochters wakker werden vond ik het absoluut geen probleem om naar beneden te gaan. Koffie, krant, muziekje, spelen. Anno nu ben ik nog steeds een vroege vogel.

Het geluid van mijn wekker trekt mij naar de wakkere wereld. Als enkele minuten later wordt aangebeld, zal dat waarschijnlijk de door mij aangevraagde assistentie zijn.

In mijn hal hoor ik stemmen met elkaar overleggen.

Ik weet genoeg, ik was het eigenlijk alweer vergeten.

De bevestiging komt als er even later, achter een vertrouwde medewerker, ook een redelijk nieuw gezicht mijn slaapkamer binnenkomt. Vriendelijk kijkend, een tikkeltje nerveus.

Ook ik moet weer aan de bak!

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman