Paniek

Blog Geert Jan: Paniek

Sinds ik niet meer kan werken is schrijven een, al zeg ik het zelf, zinvolle tijdsinvulling geworden. Waarschijnlijk ook wel omdat ik dankzij MS geen potlood of penseel kan vasthouden. Vorig jaar deed ik overigens nog een poging om te schilderen met een penseel in mijn mond, maar dat was geen succes.

Dankzij een microfoon en een spraakherkenningsprogramma op mijn computer noem ik het maken van een tekst mijn nieuwe passie. Geen ellenlange, ingewikkelde blogs, maar gewoon over wat ik zoal meemaak. Of juist niet, zal hieronder blijken.

De ervaring heeft mij geleerd dat de noodzakelijke inspiratie vanzelf komt. De woorden rollen nu eenmaal niet als vanzelf uit mijn hoofd. Tot enkele jaren geleden werd ik nog wel eens onrustig wanneer ik niets kon bedenken om over te schrijven en in een dramatische, totaal onrealistische bui wel eens sprak van een writersblock. Tot ik ging beseffen dat er altijd wel spontaan een brainwave opduikt, waarop ik weer los kan gaan. Soms uit het niets, meestal terwijl ik ergens was, was geweest of nog zou gaan zijn.

In de huidige, onzekere wereld gaat het anders. Met mijn slappe lijf blijf ik veelal binnen en beleef weinig. De agenda is leeg, alleen gaat zowaar mijn huishoudelijke ondersteuning gewoon door. Trouwens, was het altijd al prettig leven waar ik woon, dat ik dankzij deze zorg dagelijks nog verschillende gezichten zie, is een geschenk. Hoezeer beide partijen dit ook proberen te minimaliseren.

Als ik zo objectief mogelijk naar mijn eigen blogs probeer te kijken, besef ik mij helaas wel degelijk dat de strekking iedere keer nogal negatief van aard is. In die zin dat het incasseren van een tegenslag meestal de kern is. Hoezeer ik mij voorneem om voortaan vrolijker te zijn, altijd overkomt mij wel weer wat, bijvoorbeeld betreffende mijn rolstoel of ziekte, waar ik dan weer wat over wil schrijven, moet schrijven. Maar door het binnen zitten kan ik gewoon geen tegenslagen ervaren. Mijn rolstoel krijgt de kans niet om kapot te gaan…

Nu moet ik dus echt graven naar inspiratie. Wat maak ik nu nog mee!? Het leed in de wereld wat mij bereikt maakt uiteraard indruk genoeg. Van corona om de hoek, in Tilburg of New York, tot de honger in Afrika. Voor de afwisseling stappen we maar over op praten over Netflix-series, het weer of dat er waar ik woon gelukkig nog geen ziekte is onder het personeel.

Of bijvoorbeeld over de Flip-flow’s die niet meer te leveren zijn. Paniek alom bij mij! Flip-wat? Het verbindingsstukje, een soort van schakelaar, tussen mijn katheter en urinezak. Vanuit mijn blaas is er een katheter tot halverwege mijn bovenbeen. De urinezak die ik aan mijn onderbeen draag, wordt via de Flip-flow op de katheter aangesloten. Indien nodig, bij wisselen van de urinezak of voor blaastraining, wordt de schakelaar op de Flip-flow op dicht gezet.

Toen de voorraad op raakte kon ik geen nieuwe bestellen. Maar op de valreep kon ik een vrijwel gelijkend alternatief scoren, de Tap-flow. Boeiende informatie Geert, bedankt! Niet dus, maar dit maak ik zoal mee!

Hopelijk dient de inspiratie zich een volgende keer op tijd aan, hoe kakkerdekak de aanleiding misschien ook zal zijn.

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman