Opnieuw

Blog Geert Jan: Opnieuw

Stom, totaal vergeten! Na al die maanden was het dus geen automatisme meer. Op de valreep besefte ik dat er nog wel vervoer van hier naar daar en terug moest worden geregeld.

Meteen boekte ik een taxi, maar halverwege herinnerde ik mij dat ik destijds, vóór alle corona-ellende, nog altijd met ruime voorkeur de bus koos, dus waarom nu niet. Dat het gemak tegenwoordig ondergeschikt is aan de plicht, bleek toen ik de vertrektijden van de bus zocht en één der hoofdregels van tegenwoordig las: reis alleen met het OV als het echt nodig is.

Ook al twijfelde ik behoorlijk, een keuze was er eigenlijk niet. Mijn aarzeling vond ik absoluut gegrond, want het gaat om een afstand van slechts twee kilometer. Een bus doet er vijf minuten over, bij een taxibusje is dit onvoorspelbaar. Trouwens, als deze na het mij vastsnoeren eindelijk zou kunnen vertrekken, is de stadsbus al bijna gearriveerd.

Het is natuurlijk super dat er Wmo-vervoer bestaat, maar nadat ik jaren geleden de eerste paar taxiritjes qua frustraties ternauwernood overleefde, was het duidelijk.

Jarenlang had ik genoeg redenen om mij binnen Zwolle liever met het openbaar vervoer te verplaatsen. Hoewel de fysieke omstandigheden mij sinds ongeveer twee jaar hadden laten accepteren dat kiezen voor Wmo-vervoer verstandiger was, voor dit tochtje bleef ik met de stadsbus gaan.

Zo’n twee maanden geleden kreeg ik te horen dat mijn vrijwilligerswerk voor Toegankelijk Zwolle weer zou gaan leven. Voor de ervaringsdeskundigen werden er weer bijeenkomsten georganiseerd. Niet om meteen spijkers met koppen te slaan, wel om elkaar gewoon weer eens te kunnen ontmoeten. Hierbij uiteraard wel rekening houdend met de nodige veiligheidsmaatregelen. Als vanouds zou het waarschijnlijk niet meteen worden, maar een eerste stap in die richting was het wel. Eindelijk mocht ik mijn vrijwel lege agenda weer gaan opleuken met een afspraak voor een zinvolle activiteit. Het was meer dan prettig om elkaar weer te zien.

Zoals de bijeenkomst zomaar bijna als voorheen voelde, waren de ritjes heen en terug met de taxi ook weer vertrouwd. Inclusief het wegslikken van frustraties, zoals het schommelen door de nogal royale rolstoelvering. Het mondkapje en andere richtlijnen waren wel wennen. Ook voor de chauffeur. De noodzakelijke knop naast mijn hoofd, die dankzij het bewegen en het daardoor met mijn hoofd ertegenaan knallen tot buiten mijn bereik was gewerkt, wilde meneer uit veiligheid liever niet terugduwen. Toen hij besefte dat ik dan de hele dag zijn passagier zou blijven ging hij overstag.

Een verdieping verwijderd van mijn voordeur, diende een volgende frustie-ervaring uit het verleden zich weer aan. Het met de omgevingsbesturing oproepen van de lift werkte zowaar goed, wat ook geen vanzelfsprekendheid is, maar eenmaal in het hokje bleef het stil. Het onzichtbare contact om de lift naar boven te sturen of de deur achter mij te openen haperde. Ook na 80 pogingen. Rustig wachten totdat er iemand zou komen om toevallig de lift te openen leek mij de enige optie. Na ruim tien minuten realiseerde ik mij een telefoon bij mij te hebben en kon ik gewoon om assistentie vragen. Sukkel! ‘s Avonds werkte de omgevingsbesturing weer perfect.

De tijd heeft veel veranderd, veel ook niet.

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman