Opeens

Blog Geert Jan

Opeens

‘In de hal zit je te stralen op het bankje.’ Deze zin veranderde alles. Tot dan beleefde ik deze zondagochtend zoals de meeste zondagochtenden. Dus een beetje schrijven, een beetje lezen, misschien een stukje Netflix kijken. Waarschijnlijk was ik mijzelf mentaal ook wat aan het voorbereiden op dat wat aanstaande was.

Toen kwam dat e-mailtje binnen. Dat mijn buurman mij feliciteerde is natuurlijk heel aardig van hem, wel verbazingwekkend. We gaan vriendelijk met elkaar om, maar het feit wil dat ons contact zelden verder gaat dan een enkel hallo, hooguit een korte chat. Hoe wist hij eigenlijk dat ik morgen jarig was? Een derde regel deed mij naar adem happen.

Zag ik er misschien tegenop? Nee, dat niet, maar het is wel gewoon bijzonder dat ik deze mijlpaal zou gaan bereiken. Akkoord, weer een ochtend later zou ik, als het goed is, gewoon wakker worden en dan 50 jaar-plus-een-dag zijn. Oftewel, het leven gaat gewoon door. Maar jeetje, 50 jaar achter je naam mogen zetten, moeten zetten. Slik! Ik voel mij nog helemáál geen 50.

In de aanloop naar dit feit uitte ik trouwens al eens dat dat ene voor mij eigenlijk niet hoefde. Sterker nog, de middag voordat ik de betreffende e-mail ontving, verkondig ik opnieuw deze leugen. Dat was tegen twee vriendinnen, die ieder afzonderlijk voor mij enkele boodschappen hadden gedaan. Maar eerlijk is eerlijk, achteraf klinkt dat nogal ongeloofwaardig, ik zou teleurgesteld zijn geweest als er niets was georganiseerd. Je wordt immers maar eenmaal Abraham.

Dus door die e-mail van mijn buurman werd ik opeens blij, heel erg blij en ging ik meteen kijken. Beneden in de centrale hal zat een Geert-lookalike naast een bord met lieve tekst. Inmiddels is mij duidelijk dat een van de twee vriendinnen in een soort van complot zat. Terugdenkend, zij bleef na het door mij op afstand openen van de voordeur eigenlijk best wel lang in de gang stommelen. Maar geloof mij, ik had niets in de gaten. Ook niet toen het mij ‘s avonds bij het naar bed gaan opviel dat een paar sportschoenen niet stonden waar ze normaal gesproken wel staan.

Eigenlijk mocht ik blij zijn dat ik op dat moment überhaupt een e-mail kon ontvangen. Een dikke week eerder hield mijn laptop er niet geheel onverwacht mee op. Ook al kan ik behoorlijk relativeren, wat ondanks de MS volgens mij ook niet anders kan in het welvarende Nederland, toch kon ik mij een grotere ramp op dat moment nauwelijks voorstellen. Weg e-mail, weg Whatsapp, weg schrijverij, weg bankzaken, weg alles. Recentelijk had ik al signalen ontvangen dat de dood van mijn laptop nabij was. Toen ik een jaar geleden het beeldscherm moest vervangen en ook de harde schijf was vernieuwd, verwachtte ik nog enkele jaren zorgeloos te kunnen computeren. De laatste maanden hield ik echter al my fingers crossed.

Ik stond mijzelf toe, als een verjaardagscadeau aan mezelf, een nieuwe laptop te kopen. Dankzij de hulp van een vriend, tevens ICT-steun en toeverlaat, hoefde ik slechts een week good-old dvd’s te kijken voordat ik mijn digitale vrijheid weer terug kreeg.

Hopelijk blijft het apparaat voorlopig doen wat het moet doen. En mijn lichaam ook!

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman