Ongeremd

Blog Geert Jan

Begin oktober vorig jaar was de Week van de Toegankelijkheid. De wàt? Voorbereidingen treffend voor plaatselijke activiteiten, was ik bezig met het maken van een persbericht. Dat jaar was het thema van die speciale week: ’Vrij zijn, Doen wat je zelf wil’. Daarbij kwam ik een toepasselijk plaatje tegen. Bij een concert of festival wordt een jongeman in zijn rolstoel omhoog getild. Gaaf! Doe mij zo’n eersterangs plek met een supergoed uitzicht op het podium!

Gefotoshopt? Echt niet! Akkoord, het is wel een ideaalplaatje, want die omstanders zullen deze liefdadigheidsactie waarschijnlijk niet lang volhouden. Hij had zich waarschijnlijk ook een flink eind verderop, bij een speciaal voor mensen in een rolstoel gecreëerde verhoging kunnen melden. Tenminste, als een festivalorganisatie daar überhaupt al aan denkt.

Dat deze foto gewoon móest worden gebruikt bij de nieuwsflits van Toegankelijk Zwolle kwam door het initiatief wat wij in die themaweek zouden gaan lanceren. Met het Festivalloket willen wij realiseren dat de vele festivals die er in Zwolle worden georganiseerd zo toegankelijk mogelijk worden gemaakt voor iedereen.

Mijn herinneringen gingen naar dat ene concert in Hedon, zeker zes jaren geleden. Terugkijkend, die avond ging toen ook al over Vrij zijn en Doen wat je zelf wilt. Dat dit niet vanzelfsprekend is wist ik toen natuurlijk al, maar die avond was ik getuige van een ultiem voorbeeld. Waarschijnlijk was destijds de term toegankelijkheid nog niet zo ingeburgerd als nu.

Ik stond aan de rechterkant. Wel vooraan, tegen het podium aan. Meer naar het midden leek mij onverstandig, want ik wist dat zodra de muziek los ging, ik daar maar beter niet tussen de andere aanwezigen kon staan. Ooit in mijn vorige leven deed ik dat wel, maar nu wist ik wel beter.

Ik kende hem niet, maar had hem wel eens vaker gezien bij een concert. Hij was gestoord of hij had gewoon meer lef dan ik. In ieder geval, toen het eerste nummer begon was hij dus daar waar ik niet wilde zijn. Tussen het andere overenthousiast, wild dansende publiek ging ook hij flink tekeer, met rolstoel en al.

De Heideroosjes wisten de sfeer er goed in te brengen. De energie spatte ervan af. Marco Roelofs, de zanger, legde echter vlak na aanvang van het vierde nummer de muziek stil om zich tot die man in de rolstoel te richten. Hoe spijtig Marco het ook voor hem vond, de vraag was of hij het slechts bij toekijken wilde houden. De situatie was nogal gevaarlijk. Voor hemzelf, maar ook voor de omstanders.

Deze betrokkenheid met zijn publiek kon ik wel waarderen. Iedereen mag uit zijn dak gaan, maar er zijn grenzen. Spijtig voor die man? Ja, ergens wel. Hij kon niet meer doen wat hij eigenlijk wilde.

Verder gaat mijn herinnering niet. Ik hoop dat hij nog een plaatsje vond bij het podium, links vooraan. Anno nu realiseer ik mij dat die man destijds in zijn handbewogen rolstoel nergens anders een goed zicht had op het podium. Ja, op het balkon maar traplopen is ook niet voor iedereen weggelegd. Voor een beter uitzicht kan een elektrische rolstoel nog wat omhoog, hij dus niet.

Ondertussen is Hedon goed toegankelijk. Nu de festivals nog!

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman