Omdenken

Blog Geert Jan

Omdenken

De vraag op die zaterdagochtend was of ik geholpen kon worden uit bed te gaan. In mijn geval betekent dat het eeuwige traject van blaasspoelen en douchen tot hulp bij het ontbijt. Gemiddeld zijn we dan 75 minuten verder eer de Fokusmedewerkers mijn huis weer verlaten en mijn dag dus pas echt kan gaan beginnen. Dit tijdsbestek is afhankelijk van wie er werkt. Geen kritiek, maar een feit is een feit.

‘Dat zal niet meteen lukken,’ klonk het door de intercom, ‘want er zijn een aantal afspraken die voorgaan. Je zal dus nog een tijdje moeten wachten.‘ Natuurlijk was ik hierop voorbereid.

Geduld hebben is nou eenmaal inherent aan Fokuswonen en als je dat niet hebt, dan leer je dat wel. De ervaring spreekt! Klagen doe ik ook zeker niet. Zelf heb ik vijf dagen in de week om 7:15 uur een afspraak. Niet dat ik er op tijd uit moet voor werk of studie, het is een kwestie van willen. Door corona is de agenda sowieso leeg.

In het weekend ben ik afspraakloos. Dit in het kader van dat ik dan lekker zou kunnen uitslapen. Maar het gewoontedier in mij is sterker, dus vaak hangt deze jongen al voor 8:00 uur aan de intercom om assistentie aan te vragen. Waarom dan geen afspraak? Daarom! Wil ik op safe spelen, dan vraag ik op een van deze twee heilige dagen vòòr 7:15 uur om assistentie. Maar om op de bonnefooi dan maar de wekker te zetten is best wel riskant.

Dit omdat de kans bestaat dat ik niet geholpen kan worden wanneer ik wil, dus moet wachten en mijn good old HEMA quartz wekker mij de gehele wachttijd trakteert op een zeer doordringend, knerpend geluid. Niet wetende of deze traktatie 15, 30 of 45 minuten zal duren.

Al wachtend ontstaat er een wens om te gaan schrijven. In mijn hoofd ontwikkelt zich een soort van brainwave en die woorden wil ik per se vastleggen. Graag zou ik nu meteen achter mijn computer kruipen en creatief zijn. Maar ja, ik moet wachten. Gedurende een emotionele mix van frustratie en acceptatie, noem het berusting, want ik ben het immers zelf die geen afspraak heeft gemaakt, schiet mij een enigszins controversiële gedachte door het hoofd. Ben ik nu cliënt die functioneert in het tempo van de ADLAlgemene dagelijkse levensverrichtingen (ADL) zijn de handelingen die mensen dagelijks in het gewone leven verrichten. Het begrip wordt vooral in de zorg gebruikt om te bepalen in hoeverre iemand zelfredzaam is. Iemand die heel weinig ADL-verrichtingen zelf kan doen zal veel hulp nodig hebben en misschien zelfs in een verpleegtehuis verzorgd dienen te worden. Meer...?

Ooit hielp ik mee aan een training voor ADL-assistenten. Hierin stond het uitgangspunt van Fokus centraal, namelijk het werken op aanwijzingen en in het tempo van de cliënt. Sindsdien is dit motto in mijn gedachten gegrift en kan ik na ruim 11 jaar Fokuswonen de kracht en pracht hiervan superdik onderstrepen.

Deze ochtend krijg ik dus die ene ingeving. Ben ik nu als cliënt afhankelijk van het tempo van de ADL-ers? Natuurlijk weet ik wel beter, al vond ik het stiekem wel een helder en grappig moment.

Is dit nu omdenken, zoals dat heet? Wanneer zo’n twee uur later mijn dag pas echt is begonnen, leert Google mij dat omdenken het kijken naar de werkelijkheid is en onderzoeken of deze anders gemaakt zou kunnen worden. Kan ik dat nu? Nee dus, totaal niet!

Laat ik het maar op domdenken houden.

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman