Normaal

“Ik ben maar een eenvoudige boerenlul en daar schaam ik mij niet voor.” De woorden floepen eruit voordat ik het weet. Geert, sukkel, dat had je dus niet moeten doen. Niet nu!

Dit kan geïnterpreteerd worden als dat ik mezelf naar beneden haal. Er zitten op dat moment zo’n 60 mensen tegenover mij. Wat zullen zij wel niet van mij denken. Hopelijk is het juryrapport al klaar! Achteraf kan ik er om lachen. Er is waarschijnlijk niemand die het zich nog kan herinneren.

Er is wel degelijk een oorzaak dat ik die uitspraak deed. Hoe kom ik er anders aan? Drie dagen daarvoor was ik bij een concert van Bökkers. Wie? Een band à la Normaal, dialectrock las ik ergens. Daar houd ik het maar op. In de nasleep van dit feest keek ik op YouTube filmpjes, van Bökkers, ook van Normaal. En daar schaam ik mij niet voor! Het statement van Bennie Jolink, betreffende de ‘boerenlul’ zat in mijn hoofd, muurvast.

Een maand eerder ontving ik een e-mail:

Beste Eva, Eliane en Geert Jan,

Misschien hebben jullie wel eens van de Shaking Tree Award gehoord. Een prijs vernoemd naar Niels Schuddeboom. Een ervaringsdeskundige, die met zijn onmisbare kijk op de zorg en zijn vermogen tot het stellen van vragen en het benoemen van systeemfouten, de zorg goed kon ‘opschudden. Niels is in december 2017 overleden, het is aan anderen om ’aan de boom te blijven schudden’. ……

Wij hebben als jury het genoegen om jullie mee te delen dat jullie genomineerd zijn voor de Shaking Tree Award 2018. De prijs wordt uitgereikt in een inhoudelijke inspirerende bijeenkomst op het ministerie van VWS in Den Haag….. 

Het bericht moest tien seconden landen, voordat ik tegen mijn laptop brulde: “Wat? Ik? Waar heb ik dat nou weer aan verdiend? Natuurlijk is zoiets enorm fijn om te horen. Sterker nog, ik voelde mij vereerd, maar was nog meer verbaasd. Ik doe niets bijzonders, hoor! Er zijn genoeg mensen die eerder in aanmerking zouden moeten komen.

Die maandagmiddag was ik met enkele naasten om mij heen in die zaal in Den Haag. Wel gek, hoor! Daar zat ik dan, mijzelf nog steeds afvragend wat ik hier deed.

Als de genomineerden worden geïntroduceerd, ben ik als laatste en kan me dus nog even voorbereiden. Meestal zit ik niet verlegen om woorden bij mezelf voorstellen, maar nu wel een beetje. Zal ik mijn verbazing uiten? Ik doe genoeg, achter mijn laptop en buiten de deur, maar voor mij zijn dat slechts leuke en eveneens zinvolle tijdsbestedingen. Ook zingt die ene zin over de boerenlul nog steeds in mijn kop. Vandaar dat die er op het ’moment suprème’ totaal ondoordacht uitschiet.

Het was een mooie dag! Met indrukwekkende mensen en idem verhalen. Dat de Award aan Eva werd uitgereikt was meer dan terecht. Een ‘helaas’ mag ik niet in mijn mond nemen.

Terugkijkend, die dag maakte de hulphond van Eliane de meeste indruk. Terwijl zij zichzelf voorstelde aan alle aanwezigen, probeert haar beste vriend alle aandacht van haar op te eisen. Wat irritant, dacht ik nog. Maar dat beest waarschuwde haar dat er een epileptische aanvaleen terugval in - of opflakkering van - MS. Een periode met klachten, die ook wel schub of exacerbatie wordt genoemd. Meer... aanstaande was, hetgeen niet veel later ook gebeurde.

Niet normaal, wat bijzonder!

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman