Netwerk (2)

Netwerk (2)

Begin dit jaar had ik dus enkele gesprekken betreffende een zogeheten Sociaal netwerk versterking. Over mijn toekomst, rekening houdend met de meer dan waarschijnlijke fysieke en cognitieve achteruitgang. Hoe deze Snv concreet vorm te geven, daarover had ik nog geen flauw idee.

Eén aandachtspunt was en is de zorg voor mijn ouders. In praktische zin kan ik deze al jaren niet meer bieden. Maar hun zorgvraag zal toenemen. In een gesprek wilde ik samen met mijn zussen duidelijkheid vragen en bieden. Leuk is zo’n gesprek niet, maar wel zinvol, denk ik. Of noem het reëel, waardevol, verstandig, onvermijdelijk. Ook al blijkt dat er ook bij hen nog genoeg vrienden en kennissen om hen heen te staan, om spijkers met koppen te slaan werd voorgesteld een soort van actielijst te maken waarmee ze duidelijkheid konden bieden. Aan ons, aan zichzelf.

In verschillende samenstellingen had een dergelijk gesprek met elkaar vaker plaatsgevonden. Over later, zorgafhankelijker zijn, wilsonbekwaamheid, de dood en daarna. Daarbij ging het niet alleen over papieren en waar ligt wat, maar ook over de wensen en verwachtingen rond een uitvaart van mijn ouders. Toch hadden deze gesprekken iedere keer een open eind. Na de laatste zin konden we weer verder met de orde van de dag, wat absoluut begrijpelijk is. Lekker veilig! Maar in die laatste keer was de insteek toch iets anders dan anders.

Die laatste keer ging het gesprek opeens mijn kant op. Onverwacht natuurlijk. Echt rauw op mijn dak! En Geert, hoe zit dat bij jou? Met jouw MS in je slappe lichaam? Jeetje, ik had wel eens nagedacht over geen controle meer hebben over je eigen lichaam of zelfs doodgaan, maar meer ook niet. Soms sprak ik hierover met iemand anders, om dit daarna weer snel weg te stoppen. Al voel ik mij rijk, gelukkig en levenslustig, ik ben ziek en niet bepaald onoverwinnelijk. Of het gaat om ziekenhuisopname of bij overlijden, ook Geert moet maar eens informatie vastleggen. Uitgebreider dan dat ene velletje met telefoonnummers wat ik ergens heb liggen. Verzekeringen, wachtwoorden, bankzaken. En begraven of cremeren, koffie met cake of bier en bitterballen?

Naar aanleiding van dit samenzijn stelde mijn zus ook voor mij een lijst met vragen, aandachtspunten op. Jeetje, nu moet ik zelf dus aan de bak. Nu zie ik ook hoe confronterend dit moest zijn voor mijn ouders als ik weer eens over de dood begon. Heb ik misschien teveel druk op hen gelegd? De inhoud van betreffende actielijst laat zich met een beetje fantasie raden. Maar waar het wel bij mij past om opdrachten of verplichtingen zo snel mogelijk af te handelen, deze keer schoof ik mijn taak steeds voor mij uit. Toch hield dit onderwerp mij in de greep.

Recentelijk ben ik er vol overgave mee aan de slag gegaan. Ik ben nog lang niet van plan dood te gaan, maar hopelijk kan ik het daarna ook weer loslaten. Er was al een bezoek aan mijn huisarts, om te praten over reanimatie en euthanasie. Ook sprak ik inmiddels met een uitvaartondernemer, waar rekening mee te houden. Een bezoek aan een notaris volgt spoedig.

Leuk is anders, maar het geeft wel voldoening!

Geert Jan