Nee

Blog Geert Jan

Nee

Dit had ik totaal niet verwacht. Vanaf die positie was hij de enige die ik zag en het dus kon vragen. Weigerde uitgerekend hij nou om mij te helpen?

Het was 15.30 uur en zojuist was ik door twee hulpverleners van Fokus weer in mijn rolstoel geparkeerd. In de veronderstelling helemaal geholpen te zijn, bedankte ik hen en ze vertrokken. Maar de voordeur was nauwelijks dicht of het bleek dat de voor mij absoluut onmisbare omgevingsbesturing niet goed was aangesloten. Een klein apparaatje, ergens gemonteerd op mijn rolstoel en drie stekkertjes. Mijn smartphone stond op zwart en ik kon hierdoor geen oproep plaatsen, geen alarm slaan, niet bellen, niks.

De laptop stond open, dus wilde ik een bericht sturen naar enkele Fokus-concullega’s, om namens mij assistentie aan te vragen. Maar wat bleek? Er was op dat moment totaal geen contact tussen rolstoel en laptop. Een half uur later gaf een vriend per telefoon de oplossing. Heel simpel, gewoon de rolstoel uit- en aanzetten. Ahum…

Een geluk was dat de deur naar de gang nog open stond. Uit ervaring wist ik dat door de rolstoelzitting op de juiste hoogte te plaatsen, ik met de linker armleuning de knop aan de muur kon indrukken, zodat de voordeur zich opende. Na enkele frustraties was poging drie succesvol.

Om assistentie van Fokus te kunnen krijgen moest ik zo dicht mogelijk bij hun ’unit’ op de begane grond komen. Met de lift naar beneden gaan was geen optie, vanwege de weigerende omgevingsbesturing. Over de galerij rol ik naar daar waar ik mij schuin boven de ‘unit’ begeef en tegelijkertijd de gehele binnenplaats van het appartementencomplex overzie. Met een beetje geluk kon ik hulp vinden.

Die ochtend was er iets vreselijks gebeurd. In een appartement op de begane grond was brand uitgebroken, waarbij de bewoonster is overleden. Op de positie waar ik stond kon ik alleen een politieagent zien die overduidelijk de betreffende woning bewaakte om nieuwsgierigen op afstand te houden.

“Nee “, antwoordde de man toen ik vroeg of hij mij zou willen helpen. Dat hij alleen maar op de deurbel van Fokus hoefde te drukken had hij kennelijk niet verstaan of willen verstaan.

Twee seconden was ik verbaasd, daarna pislink. Ik was verdorie geen ramptoerist of een aan zijn begeleiders ontsnapte zwakzinnige. Er werd nog overlegd met een collega en richting mij geknikt. Op twee nieuwe pogingen van mij werd niet meer geantwoord. Nee bleef nee!

De agent moest eens weten. Hij hoefde van waar hij stond alleen maar 15 meter naar voren te lopen en op een knopje te drukken. Al met al liep er zo’n 10 minuten later een collega uit het te bewaken appartement mijn richting op. Aan haar vroeg ik wederom om hulp. Dankzij de deurbel was mijn redding snel nabij.

Achteraf bleek dat de Fokus-medewerkers vanuit hun ‘unit’ mij wel hadden opgemerkt en gezamenlijk verbaasd waren geweest dat ik de eigenwijze pottenkijker uithing. Maar de politie had iedereen verplicht naar binnen gestuurd, ook hen, omdat het stoffelijk overschot kennelijk niet goed afgedekt kon worden bij het vervoer naar buiten. Dat beseffend was die kerel op de eerste verdieping wel heel raar bezig.

Foutje!