Kiezen

Kiezen

‘Het gaat maar om één, kort telefoontje. Hooguit vijf minuten.‘

Deze mededeling haalde niets uit. Dit was nou eenmaal de procedure. Ik had daarentegen verwacht dat het appeltje eitje zou zijn, zo ging het destijds dus wel. Nu rest mij de officiële route, vooraan beginnen.

Zo’n drie dagen eerder was het mij duidelijk geworden, dit was onoverkomelijk. Ik had gehoopt het met een beetje geluk zonder medicatie te kunnen stellen. De afgelopen vier jaren was dat immers ook zo gegaan. Steeds waren de pijnlijke, irritante pijnscheutjes, beginnend bij een soort van speldenprikken, die na een week lang mijn leven beheersen vanzelf weer verdwenen. Gelukkig maar, het kunnen ook onverdraagzame pijnscheuten worden. Het onvoorspelbare karakter, qua moment en qua heftigheid, dat maakt het trouwens nog erger!

Voor alle duidelijkheid, het gaat hier om zenuwpijnen waar ik sinds 15 jaar last van heb. Het is merkbaar in de kiezen van mijn linker onderkaak, maar inmiddels weet ik dat de betreffende zenuw ergens anders in mijn hoofd zit met drie uitlopers, naar het voorhoofd, de bovenkaak en dus ook de onderkaak. Er zijn medicijnen om het tegen te gaan. Maar omdat ik daar zo enorm duf van werd, kreeg ik de optie om met een ingreep, een injectie in mijn hoofd, een zenuwblokkade te ondergaan. Gemiddeld ben ik dan weer een jaar verlost van de ellende. Feit is dat ik, voordat ik aan de beurt ben, toch een tijdje deze medicatie moeten gebruiken. Hier heb ik dubbele gevoelens over. Bevrijding en duf worden tegelijk. De afgelopen jaren had ik geluk.

Ook in december leek ik de dans wederom te ontspringen. Nadat ik na ruim een jaar stilte flink schrok van een plotselinge pijnprikkel in mijn linker onderkaak, stopte dit na een paar dagen ook weer. Maar richting de jaarwisseling werd ik opnieuw verrast. Ditmaal was er na ruim een week geen sprake van enige afname, eerder verergering. Helaas moest ik weer gaan toegeven aan de Carbamazepine. Een lichte dosering had na enkele dagen dat dubbele effect.

Ook wilde ik weer bellen met een anesthesist om een zenuwblokkade te ondergaan. Toen ik in het verleden wel vaker zo’n ingreep kreeg kon ik hem rechtstreeks voor een afspraak bellen. Niet meer dus! ’Het is inmiddels meer dan twee jaar geleden. Er zal eerst weer een verwijzing van uw huisarts opgestuurd moeten worden.’ Die kwam er meteen toen ik erom vroeg bij haar. De volgende dag vertelde de Pijnpoli mij dat ik na vier weken ‘al’ mocht langskomen voor een eerste gesprek. Bovenstaande smeekbede hielp niets, alleen heb ik nu een telefonisch contact. Trouwens, wegens corona stond ik op een wachtlijst, maar was er voorlopig geen operatiekamer beschikbaar

Toen mij in die tussentijd tot tweemaal toe de hel op aarde overkwam, omdat er een pijn tot de macht vijf door mijn waffel scheurde, werd mij duidelijk dat ik in afwachting van de ingreep beter wel genoeg medicijnen moest slikken, dan maar duf en suf.

Inmiddels zou de ingreep hebben plaatsgevonden, maar die ging door omstandigheden niet door.

De pijn lijkt nu onder controle te zijn. Misschien is deze zelfs gewoon weg en heb ik geluk. Ik moet maar eens gaan afbouwen.

Slik!

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman