Jammer

Jammer

Absoluut, er zijn belangrijkere zaken waar iemand zich druk om kan maken, maar jammer is het wel. Wanneer ik het er op houdt dat een deel van mijn leven blijkt te zijn uitgegumd, dan overdrijf ik waarschijnlijk. Maar wat als een verrassing begon, eindigde teleurstellend. Nu moet ik het doen met de al dan niet kloppende herinneringen.

Enkele jaren geleden kwamen er bij toeval enkele cd-roms boven tafel, waar foto’s uit het  verleden op zouden moeten staan. We praten dan over zo’n 15 tot 20 jaar geleden. Destijds gemaakt met zo’n kleine digitale camera. Tegenwoordig zal waarschijnlijk niemand er nog een hebben. Als het geheugenkaartje vol was werden de foto’s opgeslagen op een steeds meer uitpuilende computer. Destijds kreeg ik daarom het advies om digitale foto’s apart te bewaren op cd-rommetjes. Veiligheid boven alles! Dat blijkt trouwens ook alweer achterhaald te zijn, maar dat terzijde.

Al die herinneringen, wat was dit leuk! Mijn geheugen en de realiteit kwamen gelukkig overeen. Maar helaas, die ene cd-rom weigerde dienst. Met stift had ik erop laten schrijven welke episode ik in principe had kunnen verwachten, bijvoorbeeld de jaren rondom onze verhuizing naar een nieuwbouwhuis in 2004. Wat zal ik er nog jong hebben uitgezien, in ieder geval anders, en wat waren de kinderen waarschijnlijk toen nog klein. Ik kon toen nog lopen, raar eigenlijk. Maar wat ik ook probeerde, ik kon geen enkele foto terugzien. Niets, nada, noppus.

De plaatjes hebben er dus nooit opgestaan. Toen ik destijds ten onrechte vermoedde een succesvolle kopieeractie te hebben volbracht, heb ik de originelen in alle onnozelheid gewoon weggeknikkerd. Ooit nam de mensheid foto’s met een analoge fotocamera en moest men filmrolletjes kopen. Om de resultaten te bekijken was er geen andere optie dan ontwikkelen. En dan maar hopen dat alle foto’s waren gelukt. Was alles wat je wilde vastleggen voldoende in beeld gekomen? Had de fotograaf niet bewogen? Daarna begon het inplakken. Althans, vaak wel. Sommigen schoven deze verplichting steeds voor zich uit en de rest begon er al helemaal niet aan. Volgens mij heb ik in 2003 een laatste fotoalbum gekocht. Die goede, oude tijd. Toen bewaarde ik alle foto’s en negatieven nog netjes. Weggooien? Zonde!

Voor alle duidelijkheid, ik heb tegenwoordig altijd een smartphone bij mij. Vastgemaakt op het werkblad van mijn rolstoel. Maar ik heb deze nog nooit in mijn handen gehad. Toen ik een aantal jaren geleden op vakantie nog een digitale camera bij mij had om herinneringen vast te leggen, liep ik geloof ik al zwaar achter de feiten aan. De situatie was destijds dusdanig dat ik feitelijk nergens een smartphone voor nodig had. Ik kon met een apparaatje op mijn rolstoel bellen en sms-en. Voor mij was dat meer dan voldoende en ik had mij er feitelijk al mee verzoend dat het tijdperk van de smartphone aan mij voorbij zou gaan.

Maar toen ik bijna drie jaar geleden een nieuwe rolstoel mocht gaan gebruiken, bleek ik daarvoor wel een smartphone te moeten aanschaffen. Dit voor de noodzakelijke omgevingsbesturing. Maar ook om desgewenst een foto te laten maken. Tegenwoordig bewaar ik alles op een externe harde schijf. Mijn herinneringen mogen nooit meer verloren gaan.

Geert Jan