Inclusie

Bog Geert Jan

Inmiddels wel, maar een half jaar geleden hoorde ik er, zover ik het mij althans kan herinneren, voor het eerst over. Inclu-wat? Natuurlijk had ik heus wel een flauw vermoeden. Maar meer ook niet. En dat terwijl inclusie echt iedereen aangaat. Ziek, zorgbehoevend of juist kerngezond. Geheel Nederland!

Ondertussen is het alweer bijna vergeten. Sowieso door de gemiddelde Zwollenaar, als die er al van op de hoogte was geweest, maar ook in onze club hebben we het er al niet meer over. Wij, van Stichting toegankelijk Zwolle, die er enthousiast naartoe hadden gewerkt. Maar laat ik het maar bij mezelf houden.

Waar ik dacht dat de titel al binnen was, is het bij een nominatie gebleven. Ook al was het officieel slechts een kans van één op vijf, voor mij was het een zekerheid van 100%. Dit voorgevoel was gevoed door heel veel vertrouwen, ook wat chauvinisme en een beetje achterdocht. Die andere vier gemeenten stonden slechts voor de vorm in de finale. Toch?

Het ging om een online wedstrijd. Wat was ’s lands meest toegankelijke gemeente? En wat toegankelijk is, vul dat maar in. Iedereen kon zich positief of negatief uitlaten op vragen over de plaats waarin men woont. Na de sluitingsdatum bleek dat Zwolle een van de best scorende plaatsen was. Voor wat dat waard is natuurlijk. Want eerlijk is eerlijk, veel publiciteit was er landelijk niet aan gegeven.

Vanaf nu ging een kritische jury de top 5 van de eerste eindrangschikking beoordelen. Er werd daarbij niet alleen naar de begaanbaarheid gekeken, want dan zou de historische binnenstad van Zwolle kansloos zijn tegenover Goes, Katwijk, Ermelo en Hardenberg. Nee, het thema inclusie werd erbij gehaald. Op zich niet raar, want de inclusieve samenleving is immers de gewenste toekomst. Een mix van toegankelijkheid en integratie. Dus een maatschappij waaraan iedereen mag deelnemen. Nee, waaraan iedereen móet deelnemen of nee, moet kùnnen deelnemen.

Stel je voor, een samenleving waarin iedereen de mogelijkheid krijgt om mee te doen. Of dat kan? Misschien. Het streven ernaar is wat anders dan het realiseren. Waarom kan ik niet positief vooringenomen zijn? Zie ik teveel beren op de weg? Tijdens een door de jury georganiseerde werkconferentie spraken wij over het streven naar een inclusieve samenleving in Zwolle. Hierbij werd er gekeken naar wonen, werken, onderwijs en vrije tijd. Ideeën waren er genoeg.

Zoals ik met mijn beperking in een Fokuswoning woon, zelfstandig met zorg-op-afroep, benaderd volgens mij de inclusieve samenleving. Ik sta midden in het leven, denk ik. Zo ook de verstandelijk beperkte jongen die bij Albert Heijn mag helpen met vakken vullen. Maar de zaterdag daarop zal hij toch weer gewoon in een speciaal voetbalelftal tegen dat andere speciale voetbalelftal moeten sporten.

Inclusie gaat dus niet alleen over de toegankelijkheid voor mensen in een rolstoel. Houden we rekening met elkaar?

Kijk naar de buurt, de straten, de sfeer, de mensen om ons heen. Mag iedereen er zijn? Of is inclusie een illusie? Het proberen is ingewikkeld en komt van twee kanten. We hebben wensen, maar blijven mensen. Misschien blijft inclusie een illusie?

En de winnaar was … Hardenberg.

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman