Herinneren

Herinneren

‘Jééétje, Hettie, wat leuk om jou weer te zien!’

Hoelang geleden het was, vroegen wij ons af. Zelf denk ik dat het bij dat teamfeestje was, waarbij enkele collega’s afscheid namen van onze school. Wegens verhuizing of een andere baan. Of omdat ik niet meer kon lopen. Voor de klas staan kon ik al niet meer sinds 2003. Maar op mijn manier lukte het nog wel een paar jaar als ICT-leerkracht. Geweldig dat ik die kans kreeg. Totdat ook dat niet meer ging. Dat was tegen de zomer van 2008, bijna 13 jaar geleden.

Het contact, waaruit haar bezoek volgde, ontstond door een foto op Facebook. Het meisje was 15 geworden. Wat was die alweer groot! Ik weet nog dat zij geboren werd. Nou ja, dat zij aanstaande was in de buik van haar moeder. Hettie was dus een voormalig collega van mij. Zij werd dat enkele jaren nadat ik was begonnen op de school voor vso-zmok/mlk, wat tegenwoordig een cluster 4-school heet, behorend bij Groot Emaus in Ermelo, destijds een orthopedagogisch behandelcentrum genoemd.

Weet je nog zus en zo, dit en dat. We waren het erover eens dat wij destijds geweldig werk hadden. Een boeiende, moeilijke doelgroep, fijne collega’s en een geweldige directie. Specifiek kan ik mij die ene dag op school herinneren, 1 september 1999. Het was tussen de middag dat ik moest bellen naar de neuroloog voor de uitslag van verschillende onderzoeken en dat ik kreeg te horen dat ik MS had. Terug in het lokaal heb ik een paar tafels omver geschopt en toen ik in tranen bij de directie kwam stuurde zij mij naar huis.

Enkele jaren geleden sprak een andere oud-collega erover dat die jaren dat ik daar werkte eigenlijk wel de hoogtijdagen waren. Niet zozeer vanwege dat ik daar toen actief was, wel omdat in de loop der jaren door bezuinigingen en fusering veel veranderde. Zover ik weet heb ik eenmaal samen met een collega onder lestijd koffie gedronken bij de HEMA in Ermelo. De leerlingen uit mijn klas liepen stage, hen bezoeken had ik al gedaan en andere werkzaamheden waren kennelijk niet nodig. ‘Dat is toevallig! Heb ik ook eens gedaan’, zei Hettie. ‘Best aso. Dat zou nu niet meer kunnen en absoluut niet meer in mijn hoofd opkomen.’

Vaak pikten we elkaar ‘s ochtends op voor Zwolle-Ermelo en vice versa. Nog gezellig ook en ‘s middags goed om stoom af te blazen. Terugkijkend, zelf een auto besturen ging mij steeds meer moeite kosten. Vooral het voetenwerk op de pedalen, tijdens filerijden loodzwaar. Maar toegeven? Kop in het zand. Hoezo onverantwoord? Ook heb ik wel eens de collega’s flink boos gemaakt met mijn rijgedrag. Maar pas toen ik ging inzien ook mijn kinderen in gevaar te brengen, gaf ik het op.

We spraken ook over de realiteit van het leven daarna. Ik over mijn fysieke achteruitgang, het invullen van arbeidsongeschikt zijn en een mentale groei. Ik merkte dat mijn leven indruk op haar maakte. Zij kende mij nog als lopend, werkend. Hettie had háár, ook heftige verhalen. Toen zij wegging bleven er nog veel herinneringen liggen. To be continued!

Ga nooit vergelijken, want ieder huisje heeft kennelijk zijn kruisje.

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman