Hardnekkig

Blog Geert Jan

″U heeft het toch niet over enge wormpjes of zo?″, vraag ik tegen beter weten in. ″Nee hoor, het zijn gewoon weer allerlei bacteriën, die kennelijk bij u nogal hardnekkig zijn.″

Vlak daarvoor kreeg ik van mijn huisarts te horen dat er allerlei beestjes te zien waren in de urine die ik die ochtend ter controle had ingeleverd. Daar was ik al bang voor geweest. Iets in mij zei dat de blaasontsteking, die zo’n drie weken daarvoor was geconstateerd, zich nog steeds niet gewonnen had gegeven. Mijn blaas is niet mijn grootste vriend, veroorzaakt door mijn SP-katheter.

Ik moest ‘s middags bellen voor de uitslag, maar zij belde mij, dus ik wist genoeg. Die ochtend had ik even getwijfeld om de urine weg te brengen. Het was op eigen initiatief dat ik dit zou doen. Ik kon ook mijn kop in het zand steken. Wat niet weet wat niet deert, toch? Het verstand won gelukkig.

Op een avond kwam ik misselijk en met buikpijn thuis. Ik wist niet zeker of het om mijn maag ging of om het urinereservoir daaronder, maar ik had zo mijn gedachten.

Er was natuurlijk ook nog de mogelijkheid dat ik er compleet naast zat en gewoon wat beroerd was. Maar het doemscenario ’het-zal-toch-niet-opnieuw-of-nog-steeds?’ was toch heel sterk.

Het was tot ruim een uur daarvoor een mooie avond bij mijn ouders geweest. Samen met mijn zus en neef, met leuke spelletjes en lekker eten, maar misschien ook te veel en vet? Om daarna als climax dit feest af te sluiten met een vreugdevolle taxirit was wellicht teveel van het goede.

Net als op de heenweg zat ik gedurende de ruim acht kilometer rit naar huis meer dan een uur lekker te schudden. Kijk, leven met een beperking moet Geert nou eenmaal erg begripvol zijn. Frustraties kan hij maar beter proberen te onderdrukken. Dat is niet erg, ik verwacht dit immers ook van anderen naar mij toe. Uiteraard is te begrijpen dat ik niet de enige Zwollenaar ben die graag opgehaald wil worden om weer ergens thuis af te zetten.

De keerzijde is dat de chauffeur en ik dus ook langs allerlei adressen moeten. Veel straten, bochten, kuilen, drempels, hobbels, bobbels, klots-klots-klots. Dat mijn rolstoel een goede vering heeft zal ergens goed voor zijn, maar niet voor zo’n avond!

Het voornemen om thuis ook nog wat van de avond te maken was verdwenen. Achter mijn voordeur kon ik alleen maar denken aan toilet en bed. Waarschijnlijk door te luisteren naar die gedachten kon ik de volgende dag iets meer van het leven gaan genieten.

Maar helaas, weer een dag later werd mij duidelijk dat het waarschijnlijk toch weer raak was. Met het dilemma rond urine tot gevolg. Dat ik er toch wel verstandig aan had gedaan was kraakhelder. Niet alleen door het telefoontje van de huisarts, want zonder het wegbrengen had ik mijzelf ook wel uitsluitsel kunnen geven.

Balen, het komt nooit uit natuurlijk, maar in deze week had ik enkele leuke activiteiten te doen. Met pijn in het hart moest ik deze maar afzeggen. De frustraties probeerde ik onder controle te houden.

Die leuke activiteiten haal ik wel weer in. Ook ik kan hardnekkig zijn.

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman