Gevaar

Blog Geert-Jan

″Hé mongool, doe niet zo gevaarlijk!″, heb ik helaas ook wel eens gehoord. Maar meestal is het: ″u rijdt aan de verkeerde kant, hoor!″ of ″u bent hier niet in Engeland!″ Dit soort opmerkingen krijg ik zo nu en dan toegeworpen als ik mij in de buurt van waar ik woon op straat verplaats. Behalve dat ik zeker weet dat ik geen mongool ben, blijft het de vraag of deze opmerkingen terecht zijn of niet. Klinkt dit vaag? Dan zal ik uitleg geven.

Het moge misschien duidelijk zijn, voor wie deze blogs vaker leest, maar ik moet gebruikmaken van een elektrische rolstoel. Deze bestuur ik met mijn kin. Bij mij heeft de MS ervoor gezorgd dat ik mijn armen en benen niet meer kan gebruiken, wel mijn nek, mijn hoofd en dus mijn kin. Vervelend is het wel, maar ik ben het al helemaal gewend.

Bij het op deze wijze bedienen van een rolstoel is het een feit dat bij vrijwel iedere oneffenheid op straat de kin van de joystick afschiet. Ik heb uiteraard al vaak nagedacht over een oplossing hiervoor. Ik kwam tot nu toe uit op het dragen van een helm, waarbij ik zelf dacht aan een ijshockeyhelm, die verbonden is met de joystick. Waarom een ijshockeyhelm? Daarom! Maar dat terzijde. En laten we wel wezen, zo’n helm komt er natuurlijk nooit!

Maar goed, het feit dat mijn kin eraf schiet heeft tot gevolg dat de rolstoel direct stilstaat. Om deze reden prefereer ik dan ook het rijden over asfalt boven het rijden op een hobbelige klinkerstraat, dan wel een vergelijkbare stoep. En omdat ik ook niet achterom kan kijken en ik weiger om achteruitkijkspiegels op mijn rolstoel te monteren, kies ik voor de in mijn ogen veilige weg: links rijden! Althans, meestal. Want als mijn gevoel zegt dat ik beter gewoon rechts kan rijden, daar waar ik de situatie niet goed ken, dan doe ik dat. Lekker consequent (niet dus!), ik weet het! Ik hoor het de mensen denken die in mijn buurt wonen.

Ik heb vroeger geleerd dat, wanneer men op de weg moet lopen, het veiliger is om links te lopen. Vooruit, ik loop niet, maar wel een soort van. Ik kan zien of er tegenliggers aankomen en daarop anticiperen. Tevens voorkom ik, wanneer ik opeens stil kom te staan, dat achteropkomend verkeer tegen mij aan botst. Wat de regels zijn weet ik eigenlijk niet. Ik kan anderen alleen uitleggen waarom ik voor dit ’gevaarlijk rijden’ kies.

In 99% van alle gevallen gaat alles goed. Hooguit dus dat tijdens het passeren mijn rijstijl een opmerking losmaakt. Een zeer enkele keer gebeurt het dat een fietser pal voor mij stopt en aangeeft dat ik in de weg rij en dat ik aan de andere kant van de weg moet rijden. Als een kind of een persoon op leeftijd dat doet, kan ik het gebrek aan het vermogen tot anticiperen nog snappen. Bij een jongere of volwassene begrijp ik dit echter niet. Maar wellicht denk ik te star!

Trouwens, fietsers die veelvuldig op hun smartphone turen vormen een nog groter gevaar op de weg. Ook voor mij!

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman