Fout

(Blog Geert Jan)

Het is eigenlijk gebruik maken van de situatie. Noem het gerust misbruik maken van, of gewoon heel vet asociaal gedrag! Terugkijkend voel ik mij niet schuldig. Nou ja, een beetje.

Het begon met een voorstel van mij aan voormalig buurman Björn om naar een concert te gaan. De naam van de band weet ik niet meer, maar ze produceren herrie. Samen bezoeken wij af en toe zo’n brok kabaal. Maar er is een onderscheid tussen de ene herrie en de andere herrie. Ik zat mis en opperde het verkeerde geluid.

We kunnen ook naar Claw Boys Claw gaan, stelde hij voor. Het zuurstof trok heel even uit mijn hoofd weg. ″Jaaaaa, gaaaaaf!″, riep ik uit. We hadden online contact, dus hij kon mijn enthousiasme niet horen. Mijn kreten waren er wel degelijk.

Claw Boys Claw, dat waren mijn jeugdhelden. Ik heb ze verschillende keren zien optreden. Elpees draaide ik grijs. Dat ze nog bestonden wist ik wel, ook dat ze onlangs weer een nieuw album hadden uitgebracht. Daarvoor had ik ondertussen absoluut geen belangstelling meer, maar voor een optreden altijd.

“Getverderrie, uitverkocht! Nu al? Hoe kan dat nou?” De volgende ochtend probeerde ik online tickets te bemachtigen. Als ik nog eens goed kijk zie ik waar het euvel ligt. Het concert is nog lang niet uitverkocht, echter wel qua zogeheten rolstoeltickets. Kennelijk waren er enkele rolstoel-collega’s mij voor. Wegens brandveiligheid mogen er maar enkele rolstoelen naar binnen. Drie, vier? Ik let daar nooit op.

Ik had het bij een “nou ja, vette pech!” kunnen houden. Ook had ik nog kunnen bellen met de vraag of ik ‘alsjeblieft-alsjeblieft’ alsnog een rolstoelkaart kon kopen. Maar ik gaf mezelf weinig kans. De denkbeeldige wanhoop nabij besloot ik tot optie drie. Oftewel om dan maar twee normale tickets te kopen. Met de achterliggende gedachte om op de betreffende avond de onnozelheid zelve te spelen. Zo geschiedde dat er even later twee afgerekende tickets in mijn mailbox zaten.

Een dag later voelde deze asociale actie toch niet goed aan. Het enige alternatief was nu nog om het ene oneerlijke met iets anders oneerlijk te beslechten. Oftewel, ik zou keihard moeten gaan liegen.

Er werd een mail opgesteld, met het verhaal dat ik buiten de stad was toen ik over het concert hoorde. Mijn ouders waren bereid om op mijn computer twee tickets te bestellen. Hoe blij ik zogenaamd ook was, thuis kwam ik er achter dat het twee normale tickets waren en toen ik deze wilde omruilen bleek het feestje te zijn uitverkocht voor hen die rolstoelafhankelijk zijn.

Mooi verhaal toch? Het werkte, ik kreeg een rolstoelticket toegestuurd. Ik heb dit inmiddels aan mijn ouders opgebiecht.

Het concert was geweldig. Lekker meebrullen met oude nummers. Ook herinneringen aan eerdere concerten kwamen boven. Toen ik, in een veel te strakke spijkerbroek van mijn zus, hen voor het eerst zag. Ik was 17, geloof ik. En jaren later stond ik na een paar minuten al weer buiten. Ik was met mijn toenmalige aanstaande. Wat een takkeherrie vond zij dat. En wat baalde ik! Of 10 jaar geleden, toen ik nog in de zaal op een kruk kon zitten.

Ik zag die avond één andere rolstoel.

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman