Fatsoen

Fatsoen

Er zijn dus meerdere oorzaken dat mijn bestaan van tegenwoordig er volledig anders uitziet dan ik ooit verwachtte. Specifieke gebeurtenissen, die in werkelijkheid bestonden uit een immens groot proces daaromheen. Of die ontwikkelingen inmiddels afgerond zijn? Zeg het maar.

Terugkijkend waren die momenten zelf, dus toen de werkelijkheid in definitieve woorden werd verpakt, voor mij waarschijnlijk schrikken en totaal onverwacht. Maar feitelijk had ik alles toch echt kunnen zien aankomen.

Met name doel ik op de twee highlights die tot mijn huidige leven hebben geleid. Zo was het een sluimerend proces richting onze scheiding. In mijn onbenulligheid heb ik er geen oog voor gehad. Was ik reëler geweest, dan had ik dit kunnen voorzien. Verwijten doe ik mijzelf niet.

Of toen ik op 1 september 1999 per telefoon de diagnose MS kreeg, was dat een flinke schok. Maar omdat ik enkele maanden eerder al een prognose te horen had gekregen, vervolgd door enkele onderzoeken, had ik mij hierop kunnen voorbereiden. Maar enig voorwerk betreffende het naderende eindoordeel door de neuroloog? Nee, dat deed de Geert van toen dus niet.

Mocht je je afvragen waar dit bovenstaande geneuzel heen moet leiden, dan snap ik dat. Het is niets anders dan een enigszins omslachtige inleiding richting het feit dat ik sinds een aantal maanden superblij ben met een verrijking van mijn leven. Een happening die ik bij mijzelf nooit, echt nooit voor mogelijk had gehouden.

Een bekende sprak vol enthousiasme over de vogels op haar balkon en ze was zo aardig om een aantal lokkertjes aan mijn balkonreling te bevestigen. Helaas, ook na enkele weken bleef het aantal bezoekjes van vogels ver onder het gewenste niveau. De oorzaak zou wel eens kunnen zijn dat ik de reling van mijn zogeheten Franse balkon had uitgekozen. Met de reling pal voor mijn naar binnen openslaande ramen was er het voordeel dat ik alles heel goed kon zien. En het nadeel dat ze mij dus ook konden zien en dat is waarschijnlijk schrikken. Het project werd een nog grotere flop toen de zaadjes begonnen te ontkiemen en er zich in het bakje een onkruidtuintje ontwikkelde.

De reling van mijn balkon moest het verdriet goed maken. Een huisje met vogelpindakaas, een houder met enkele vetbolletjes, een netje met doppinda’s en een flinke bak met vogelzaad. De wijsheid dat het inmiddels voorjaar was, dus ik de vogeltjes niet moet verwennen maar zelf moet laten zoeken naar voedsel negeerde ik. Mijn kijkplezier kreeg voorrang. Dan maar in conflict met de natuur. Koolmezen, mussen, merels, kauwen en zelfs een enkele duif, ze gaven mij allemaal gelijk! Zittend achter mijn computer kan ik in één oogopslag mijn nieuwe vrienden zien, alle taferelen aanschouwen. Van het elkaar tolereren, soms lijken de vogels zelfs samen te werken, tot de grootste egotripperij.

Helaas kennen vogels weinig fatsoen. Dat mijn balkonreling eronder zat is geen probleem. Ook niet dat een verdieping lager op de stoep zwart-witte klodders en restanten van zonnebloempitten lagen. Een enkele buur begon te klagen. Inmiddels had iemand een poepvriendelijk vogel-fastfood-paradijs gemaakt en gemonteerd. Zo leuk! Maar het commentaar bleef komen. Dit wilde ik niet negeren.

Fatsoenlijk als ik ben, maar ook teleurgesteld, verwijderde ik het vogelsnackhoekje.

Geert Jan