Extreem

Blog Geert Jan

Extreem

Hoe egocentrisch kun je zijn? Het was vorig jaar augustus. Terwijl een pandemie al het leven op aarde bepaald en er wereldwijd ook nog oorlog, honger of natuurgeweld bestaat, had ik een groter dilemma aan mijn hoofd. Sommigen vonden het idee geweldig: ’natuurlijk moet je dat doen’, ’je hebt zoiets toch al eens eerder gedaan?’ of ‘hoe vaak krijg je nou zo’n kans?’. Anderen zijn het daar absoluut niet mee eens: ’ben je levensmoe of zo?’ of ‘jij, met jouw beperking?’ Ergens tussen deze meningen verbleef ik, het spoor bijster.

In een andere situatie zou ik mezelf opdragen om mijn hart te volgen, maar dat klinkt eenvoudiger dan het is. Mijn gevoel zei in de weken vooraf: doen, niet doen, denk aan jouw lichaam, carpe diem en nog wat tegenstrijdigheden. Mijn verstand bracht hetzelfde. Een volgende dag volgden er andere gedachten, maar van dezelfde strekking

Met Stichting De Hinkelaar, waarmee ik de afgelopen jaren vaker op pad ben geweest, zou ik in de laatste week van augustus naar Oostenrijk gaan. De Hinkelaar richt zich op het organiseren van grensverleggende activiteiten, onder het motto ‘hoezo, kan niet?’. Zo heb ik in de Vogezen in een karretje, voortgetrokken door een serie huskies, door de bossen geraasd en een dag later met een joëlette, een soort van eenwieler, door de bergen kunnen wandelen. Ook heb ik een paar honderd meter boven het meer van Annecy aan een lap stofEen in de biochemie vóórkomende natuurlijke en scherp te onderkennen en te beschrijven chemische stof, bijvoorbeeld het aminozuur alanine (C3NO2H8), glucose (C6O6H12) als bestanddeel van glycogeen enz. enz. Meer... gehangen.

Maar op het strand van Terschelling, op weg naar daar waar ik zou gaan blokarten, heb ik pas echt doodsangsten uitgestaan. Ik zat achterin een enorme Landrover: achterklep open, de benen buiten boord bungelend met een trekhaak daartussen. Twee vrouwen en hun acht ledematen strak tegen mij aangedrukt boden mij enige veiligheid.

In Oostenrijk, midden tussen de bergen, wat al een feestje op zich is, kon ik desgewenst gaan raften. Met een rubberboot op een kolkende rivier plezier hebben, of zoiets. Nu was ik al zo verstandig om vooraf te bedenken dat ik dat dus echt niet ging doen. Op dat moment kon ik vast ergens een biertje drinken om achteraf de enthousiaste verhalen aan te horen. Nee, raften? Er zijn grenzen! Maar Corona was ons voor. De Oostenrijkse bergen hou ik tegoed, hoop ik. Als alternatief werd een week Texel aangeboden. Ook leuk! Uiteraard ook met grensverleggende activiteiten. Zo kon ik parachutespringen, als ik dat wil.

Deze twijfel beheerste mij gedurende een groot deel van die zomer. Waarom zou ik dit überhaupt willen? Ik hóef het niet te durven. Toegegeven, er was een overduidelijke discrepantie in mijn manier van denken. Enerzijds deed ik hier moeilijk over, terwijl het raften bij voorbaat al was uitgesloten. Om mijzelf mentaal voor te bereiden op het moment van knopen doorhakken vroeg ik anderen om advies. Wat zouden zij doen? Persoon A vond dit, persoon B vond dat, persoon C had ervaring, was zeer enthousiast en vond dus sowieso dat ik het moet doen! Maar persoon D had gehoord dat het ook fout kon aflopen. Persoon Geert kon de beslissing gelukkig nog uitstellen.

Wordt vervolgd, beloofd!

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman