Beslissen

Blog Geert Jan: Beslissen

Verbaasd las ik de woorden. Ze waren overduidelijk, maar ik begreep er niets van. Werd er echt op aangestuurd dat ik zou moeten verhuizen? Of was er weer eens sprake van een gevalletje doemdenken? Het bericht wat ik ontving gaf mij toch echt aanleiding tot lichte paniek.

Het was een half jaar geleden. Het begon ermee dat ook mijn stad weer eens moest bezuinigen en zoals altijd werd de zorg hier de dupe van. Zo was er het besluit dat zorgvragend Zwolle alle ondersteuning bij één organisatie moest onderbrengen. Omdat ik ambulante begeleiding van stichting A krijg en huishoudelijke ondersteuning van bedrijf B, moest ook ik een keuze maken. Wilde ik ambulante begeleiding aan het schoonmaakbedrijf overlaten of schoonmaakwerkzaamheden aan de ambulante begeleiding. Uiteraard lag de situatie iets genuanceerder, maar al met al leidde deze beslissing tot het afscheid nemen van de toenmalige schoonmaakhulp. Jammer, maar het zij zo.

Onderwijl was er nog een ander hobbeltje. Met bovenstaande hulpvragen viel ik volgens het op papier staande schema in een bepaalde categorie, waar helaas te weinig geld voor staat om alles te financieren. Nu heb ik geen paleis, maar graag zou ik de huidige twee keer twee uren huishoudelijke ondersteuning behouden. In dat geval zou omgerekend mijn ambulant begeleidster 8 minuten per week op bezoek kunnen komen. Een half uur per maand kon ook!

Dat er meer geld op tafel moest komen was duidelijk, maar het is ook te begrijpen dat dit niet zo eenvoudig is. Desondanks benaderde mijn ambulant begeleidster het sociaal wijkteam met bovenstaande vraag. Dus of er alsjeblieft een uitzondering kon worden gemaakt? Na enkele dagen volgde de uitslag van een gesprek tussen mevrouw A, manager B en adviseur C. Geadviseerd werd om te kijken of ik in de WLZ terecht kon.

Nu is het zo dat Fokuswonen een soort van uitzondering op de regel is en niet onder de Wet Langdurige Zorg (WLZ) valt. In onzichtbare letters las ik achter het advies: zeg maar byebye tegen Fokus en verhuis maar naar een nader te bepalen verzorgingsresort. Als dit serieus is, dan maak ik er het liefst een einde aan, dacht ik nog. Bij wijze van spreken, natuurlijk!

Desgevraagd kreeg ik tijdens een gesprek met mijn AB-er de uitleg dat WLZ niet betekent dat ik gelijk in een zorginstelling zou moeten gaan wonen, want het kan ook gewoon vanuit huis. Maar inderdaad, dan kon ik niet meer bij Fokus blijven wonen. Volgens haar was dit dan ook totaal geen optie! Daar was ik het mee eens.

Diezelfde dag kwam, volgens afspraak, mijn ergotherapeut, samen met een adviseur, praten over mijn tillift. Het apparaat bevalt me niet! Geloof het of niet, maar tot mijn verbazing komt er ook nog een derde persoon binnenlopen, die ook aan het adviserende gesprek deelnam. Nee, ik kon even niet aardig tegen haar doen, hoezeer ik er ook voor moet waken om dit natuurlijk niet persoonlijk te maken.

Toen ik haar na afloop toch nog even benaderde en mijn ongenoegen en verdriet duidelijk maakte, stelde zij mij gerust. Er was ondertussen extra geld toegekend.

Zo eenvoudig en snel kan een besluit kennelijk worden genomen.

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman