Begrip

Begrip

De avond waarop ik door corona twee jaar moest wachten, verliep anders dan verwacht. Dat wat bijzaak zou moeten zijn speelde bijna een hoofdrol. Frustraties die ik aanvankelijk nog kon voorkomen, haalden mij later die avond weer in.

Begin maart mocht ik weer eens naar een concert. Het optreden waar ik samen met een vriend naar ging kijken zou plaatsvinden op 7 mei 2020, maar werd verschoven, verschoven, verschoven. Het vooruitzicht was behalve leuk, ook een beetje raar en spannend. Maar bovenal, deze kans liet ik niet glippen. Toch twijfelde ik een heel klein beetje. De aanvang was om 20.00 uur, de taxi was voor 19.00 uur besteld. Maar als deze er om 19.15 uur nog niet is en ik al lichtelijk gespannen raak, krijg ik na bellen te horen dat er vertraging is. De taxi staat nu voor 19.55 uur gepland. Pislink uit ik mijn ongenoegen. Op dat moment is mijn avond naar de klote!

Via een e-mail, enkele dagen daarvoor, informeerde het taxibedrijf mij over de huidige hectische situatie waarin men verkeert. Personeelstekort, corona, gedoe. Daarvoor natuurlijk alle begrip. Maar op dat moment dus even niet. Don’t blame the messenger, ik weet het. Graag zou ik daarom een verklaring van het taxibedrijf zelf krijgen voor deze vertraging. Even later hoorde ik over een hartaanval bij een chauffeur en dat er in allerijl vervanging moest komen. Daar mag ik natuurlijk niet over mopperen! Overmacht, domme pech. Wel vervelend, sneu voor het concert.

Op 9292 lees ik dat een stadsbus richting concertzaal over tien minuten vertrekt. Nog snel app ik die vriend of hij mij straks bij de betreffende bushalte wil opwachten. Gelukkig had ik mijn jas al aan, dus kon gelijk naar buiten. Toen de bus arriveerde en ik naar binnen rolde, ging mijn telefoon. Over vijf minuten zou de taxi voor mijn appartement staan. Hij mocht ons wel bij de bushalte ophalen en bij ons einddoel afzetten. Dat werd waarschijnlijk niet verstaan.

Al met al waren we ruim op tijd. Na afloop bel ik voor de zekerheid naar het taxibedrijf om te controleren of mijn terugreis nog steeds geboekt stond. Omdat ik de heenreis niet had gebruikt, zou men kunnen denken dat ik ook niet terug hoefde. Maar dat was nog in orde: om 22.45 uur, van daar naar huis.

Om 23.10 uur word ik gebeld: of ik, vanwege eerder die avond, nog met een taxi naar huis moet….? Mijn reactie laat zich raden. Het zou echter nog wel een tijdje duren kreeg ik te horen. Tegen 23.40 uur zat ik in de taxi en de betreffende chauffeur vertelt dat dit lange wachten van zojuist eigenlijk helemaal niet nodig was geweest. ‘Op dit moment staan er ook genoeg collega’s met taxi’s bij het NS Station te blauwbekken. Niemand is dus bereid om een rolstoeltaxi te besturen.’ Kennelijk is dit niet populair. Als ik vraag hoe het met de chauffeur is afgelopen, blijkt dat er eergisteren een collega onwel was geworden, maar dat hij morgen weer naar huis mag.

Ben ik voorgelogen? Heeft men over de rug van een zieke collega zich proberen in te dekken? Moet ik hier begrip voor hebben? Eenmaal thuis begin ik te zingen.

Geert Jan