Ballen

Ballen

Een gedateerd verhaal, maar wel typisch mij:

‘Oh, cute!’ Ook hoorde ik al eens dat het een lieverd, poepie of leukerd is. Alsof medewerksters van waar ik woon, in dit geval toch echt alleen maar vrouwen, spraken over mijn nieuwe puppy, die ik helemaal niet heb.

Het kerstboompje op mijn tafel riep soms vertederende reacties op. Terwijl het absoluut geen bijzondere verschijning is en nog een neppert ook. Uit zowel praktisch oogpunt als gemakzucht is trouwens al het groen in mijn huis volledig nep. Gefronste wenkbrauwen hierover doen mij niets.

Tot zeven jaar geleden weigerde ik kerstfrutsels in huis te hebben, laat staan een boom. Waarom? Daarom! Op mijn vraag antwoordde mijn ex-vrouw: ‘Klopt! Voor jou hoefde dat allemaal niet. Uit pure ellende hing ik destijds maar lichtjes in kamerplanten.‘ Belachelijk natuurlijk, wat schaam ik mij daarvoor. Dat ik niets met kerst heb en een boom weigerde, akkoord. Maar niet als ik nog met een levenspartner te maken heb, die dit juist wel wil. Maar laat ik mezelf niet te veel afkraken. Ik wist niet beter. Gelukkig kreeg ik te horen dat toen de kinderen er waren, ik al enigszins bekeerd was en wij wel een kunstkerstboom hadden met onbreekbare ballen.

Inmiddels heb ik zelfs een tweede kerstboom in mijn huis. Uiteraard ook een neppert, maar deze is van hout en steen. Het is een prachtige kerstbomen van mozaïeksteentjes, door mijn zus met de hand gemaakt.

De ommezwaai naar het tolereren van een kerstboom verliep verre van geleidelijk. Van een vriendin kon ik haar kunstkerstboom van meer dan twee meter hoogte krijgen. Dit aangevuld met een aantal dozen met een veelheid aan ballen en slingers en een mooi groot rieten omhulsel om de metalen standaard onderaan te verhullen. Dit laatste detail zou twee jaar later ook het einde van de boom in mijn huis betekenen.

De neppert was groot en zwaar en bestond uit drie delen. Gebruiksvriendelijk zou ik die constructie niet noemen. Gelukkig had ik beneden nog een schuur om dit ruimtevretend gevaarte weg te werken. De betreffende vriendin hielp mij de eerste keer met het opzetten en versieren van de boom. Het werd een plaatje! Ja, zelfs ik was verkocht.

Een jaar later waren mijn dochters zo lief om als verrassing de boom in elkaar te zetten en te versieren. Toen ik thuiskwam was ik blij, maar concludeerde wel meteen dat de rieten mand, die om de voet moest, was vergeten. Hoezo mierenneuker? Het advies ‘Papa, dat doen wij volgend jaar wel weer’ negeerde ik en aan een medewerker vroeg ik de boom ‘even’ op te tillen, zodat het omhulsel eronder kon worden geschoven. Tien tellen later lag de boom horizontaal, tussen heel veel scherven. Dat de ‘gezellige’ kerststemming er goed in zat moge duidelijk zijn!

Gelukkig had ik wel de ballen om sorry te zeggen en waren er ook nog meer dan genoeg ballen op voorraad om de boom voor een tweede keer op te tuigen. Het besluit om enkele dagen na kerst de boom weer weg te geven was niet moeilijk.

Ach, wat is nep en wat is echt als het om kerst gaat?

Geert Jan