Babyfoon

Blog Geert-Jan

Toen de bel ging wist ik het niet zeker, maar had wel een vermoeden wie het was. En als dit klopte, dan wist ik ook hoe laat het ongeveer was. Ergens tussen kwart over zeven en half acht zou hij komen. Klokkijken zat er op dat moment ook al niet in. Bijna drie uren daarvoor was ik verzeild geraakt in deze situatie.

Het kon bijna niet anders of het was de echtgenoot van Winny die aanbelde. Wie? Met Winny had ik via Marktplaats zaken gedaan en de overname van haar babyfoon door mij werd die avond afgerond. Aanvankelijk zou ik het communicatiemiddel bij hen aan huis ophalen, maar omdat hun voordeur niet goed te bereiken was voor mij en zij toch dichtbij wonen, zou haar man de babyfoon wel komen brengen. Wat ik met zo’n ding moest? Een paar dagen daarna zou ik op vakantie gaan en daar op een eenpersoonskamer liggen. Veiligheid boven alles!

Na ongeveer een minuut wordt er een tweede keer op de bel gedrukt. Ik kan de frustratie bij de bezoekende partij voelen. In gedachten zei ik sorry, de daaropvolgende krachttermen gooi ik er luidkeels uit. Kennelijk kon hij dankzij iemand anders het appartementencomplex binnen glippen, want even later wordt er bij mijn voordeur aangebeld. Tweemaal. Zeer frustrerend om dit te horen en niets te kunnen doen. Hij moest eens weten!

Sinds enige uren lig ik met mijn neus op tafel. Niet dat ik in één klap naar voren ben gevallen. Het was een sluimerend proces. Tegen half vijf die middag plaats ik mij achter mijn tafel. Wakker geworden van een lange rust en daarna door twee ADL-ers geholpen, vangt de volgende fase van de dag aan. Mijn laptop staat klaar, zo ook twee glazen water. Terwijl de hulp weggaat, stort ik mij op de glazen water. Nee, een gezellige drinker ben ik niet. Ik kies voor het praktische, dus lurk ik glazen altijd in één keer leeg. Bij bier of wijn doe ik dat natuurlijk niet. Hoewel ik wel zo eerlijk moet zijn dat het nuttigen daarvan ook met bovengemiddelde teugen gaat.

Maar terwijl ik naar voren hang om het eerste glas leeg te drinken, realiseer ik mij dat ik iets te overdadig ben geweest. Oftewel ik hang dusdanig naar voren dat ik de joystick, die tegen mijn linkerschouder drukt, niet meer kan bedienen. Een verloren zaak, paniek! Tegelijkertijd ontdek ik dat dit naar voren zakken mede wordt veroorzaakt doordat een plank die voor mijn lichaam zou moeten zitten, om mijn armen te ondersteunen, niet voor mij zit. Ben ik vergeten te vragen, stom!

Nadat ik eerst nog een tijd min of meer wordt ondersteund door de joystick tegen mijn schouder, ben ik een uur later overduidelijk al een flink stuk naar voren gezakt en langzamerhand komt mijn borst en dus hoofd op tafel te leggen. Het wordt mij duidelijk dat ik het altijd zal verliezen van de zwaartekracht.

Af en toe lukt het mij om om hulp te brullen. Tegen negen uur die avond hoort mijn bovenbuurvrouw mijn gejammer en even later komen twee ADL-ers bij mij naar binnen.

Had ik maar een babyfoon naast mij staan…

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman