Anders

Blog Geert Jan

Anders

‘Absoluut niet, want ik zou er gek van worden.’ Aan een van de zorgverleners om mij heen vroeg ik of zij de chaos in mijn woonkamer zou kunnen weerstaan. Mijn leeftafel is bezaaid met fotolijstjes, bonnetjes, noem maar op. Op de grond staan nog steeds enkele dozen met een inhoud die weer terug moet naar muur, kast, keuken, wherever. Die puinbak zag ik wel, storen deed het mij niet. Nog niet!

In de schaduw van het parachutespringen, het dilemma wat mij weken bezighield, moest ik enkele maanden geleden, vlak na de zomervakantie, nog een soort van buitensporigheid zien te overleven.

Al jaren fantaseerde ik erover, maar concretiseren was er nooit van gekomen. Waarom niet? Niet doortastend genoeg? Het geen lef hebben, de verklaring die ik gerust aan een aantal gemiste kansen uit mijn leven durf toe te dichten, ging mijns inziens niet meer op. Dit was gewoon een kwestie van wel willen, niet kunnen. En geld!

Het idee ontstond enkele maanden eerder en de invulling kreeg al snel steeds meer kleur. Dankzij de pandemie begon ik mijn kans te ruiken. Zo ging een feestje rond mijn 50e verjaardag niet door en ook de voor mij min of meer traditionele voorverkoop van theaterkaartjes voor het nieuwe seizoen werd geannuleerd. Akkoord, dat laatste klinkt misschien wat overdadig. Hoe dan ook, ik mocht mezelf gaan trakteren op dat wat ik eigenlijk al jaren wil.

De onmiskenbaar belangrijkste triggers in de wens tot verandering waren al jaren mijn gordijnen. Vanaf de eerste seconde dat ze bijna 13 jaar geleden door een gordijnenboer werden opgehangen wist ik dat zij niet het eeuwige leven zouden hebben. Althans niet bij mij. Wat had ik een spijt! Maar ik had ze toch echt zelf gekocht. Prima kwaliteit, maar die kleur. Ik was toch niet blind geweest?

‘Ga nooit met je vader gordijnen kopen!’ Hiermee scherm ik om niet een der grootste flaters uit mijn bestaan volledig op mijn eigen conto te hoeven schrijven. Mijn vader wordt hier volledig onterecht als soort van hoofddader aangewezen, terwijl hij gewoon door mij is gevraagd mee te gaan.

Een week daarvoor waren wij samen op jacht gegaan, waarbij er al snel succes was. Ik had toch echt het idee gebroken witte gordijnen te hebben gekocht. Maar een week later werd ik geconfronteerd met een mix van zalmroze, lichtbruin en een soort oranje. Ooit noemde iemand het ’typisch ziekenhuisgordijnen.’ Dat ik het toch nog zo lang heb volgehouden komt door nuchter zijn, kunnen relativeren en wederom geld.

Inmiddels is de ’extreme make-over’ achter de rug. Het contrast tussen daarna en daarvoor was enorm. Trouwens, nog steeds is het leuk thuiskomen. Andere kleuren op de muren, andere afbeeldingen ingelijst, nieuwe koelkast en nieuwe gordijnen. Het verven ging razendsnel, het verder opleuken aanvankelijk ook. Maar het wegwerken van wat tijdelijk ingepakt was nam steeds meer tijd in beslag. Totdat ik indirect wakker werd geschud en moest gaan erkennen dat het een chaos in mijn huis was. Wat ik aanvankelijk nog leuk vond, leven in de klusmodus, duurde te lang. Het overzicht raakte ik kwijt.

Dankzij doordacht delegeren aan anderen is inmiddels alles op orde en heerst er weer rust in de tent.

Geert Jan

Fotografie: Ali Huisman

Misschien vind je deze berichten ook interessant…

• Coronadialogen (2)
• Humaan virus aanwezig in witte stof laesies
• Vraag en aanbod