Laatste blog Ania

Aan alles komt een eind. Zo ook aan mijn bloggen bij MSweb. Ik zeg u alvast: doeiiii. En natuurlijk: dank! Voor uw steun. Tips. Uitleg. Aanmoedigingen. Heel fijn! Dank u, nogmaals. Trouwens, aan wie kan ik ‘het stokje’ doorgeven? Schrijven is zó leuk! Doen!

Pech, tjonge en respect

Time to say goodbye

Meer dan drie jaar geleden begon ik te bloggen met toen nog RRMS-diagnose. Helaas, van korte duur. Achteraf, met terugwerkende kracht gewijzigd in PPMS. Pech! En moeilijk. Het is helaas heel snel bergafwaarts gegaan. Ik ben nog op de been, al is het secondewerk. Een paar stappen, een paar meters, maar telt mee (trouwens, hoelang nog?). Verder: gehandicapt, werkloos, afgekeurd en zwaar emotioneel, ook nog! Protest! MS is echt geen ‘lot uit de loterij’.

Tot de dag van vandaag voel ik een grote bewondering voor meneer Geert Jan. Tjonge! Om de twee weken bloggen met alles erop en eraan. Respect! “En nu heb ik zin in een gehaktbal. Of een tosti ham/kaas, een broodje gezond, een bak ijs of gewoon een dropje (…). Wees gerust, ik heb nog wel zin om te leven”. Wat leuk om te lezen, ga zo door! Goed bezig!

Fanclub

Blogs van ‘onze’ Ilse… Tja… Zó mooi. Zó poëtisch, bijna. Die blijf ik zeker verder lezen. Fanclub hier, haha. Dankjewel Ilse! Chapeau! Wat kan ze schrijven, hé… En acteren! (ook gezien). Natuurlijk: ga zo door. Goed bezig! Ook niet onbelangrijk: de redactie. Ik ben vanaf het begin ‘gekoppeld’ aan Jorica, ‘my partner in crime’. Wat een match! Voor u is zij onzichtbaar, voor mij echter onmisbaar. Teksten corrigeren, plaatsen, eventueel de plaatjes verzorgen, deadlines bewaken, planning en veel meer. Wow, professioneel, hé. Jorica: zó bedankt! Ook een fanclub hier.

Slow down

Gestopt, dus. Maar ik blijf natuurlijk ‘onze’ MSweb volgen. Bomvol nieuws, ik wacht (samen met u) op het enige, heugelijke nieuws: doorbraak! Wow, wat zal het welkom zijn! Ik sluit niet uit dat ik nog eens een blog ga schrijven en insturen (u bent gewaarschuwd). Ik heb tenslotte altijd (te?) veel te vertellen. Zelfkennis, noem ik dat. Ook omdat het schrijven echt fantastisch is. Dikke aanrader, doen! Maar tja, advies is toch echt ‘rustiger aan’ en ‘slow down’. Een soort van ‘Victor Veilig’ worden, een verkeersmaatje.

Dus ga ik mijn ’to-do’ lijsten inkorten. Radicaal, ik heb echt veel te veel lijsten en ook nog te lang. Ik ga afremmen. Proberen. Sowieso geldt hier: ‘ik moet’ leren minder moeten. ‘Ik moet’ past in deze zin vast niet goed en geeft de aard van het beestje weer: dwingend, veeleisend voor mijzelf en perfectionistisch. Tja, niet handig met ‘onze’ ziekte, toch? Naar anderen ben ik gelukkig veel milder en begripvol, al vindt manlief ‘de lat te hoog liggen’. Vast wel.

Enfin, ’time to say goodbye’. Confusius: ‘Bij een goed einde hoort een goed begin.’ Het Nieuwe Jaar! En wie weet: misschien met óhhh zó welkom nieuws? Fingers crossed! Maar eerst wens ik u allen fijne feestdagen alvast en het allerbeste in 2022! Gezondheid! Heel veel.

Liefs, Ania

Dit bericht heeft 4 reacties

  1. Heel confronterend voor je dat het zo écht niet langer gaat, maar wel heel goed dat je jezelf in bescherming neemt, Ania. Dank je wel voor alle mooie columns, ik heb ze altijd graag gelezen.
    Het ga je goed!

  2. Lieve Ania,

    het is zo’n dikke pech, zoals je dat zelf omschrijft, dat de ziekte zo genadeloos aanwezig is in jouw leven.
    Dat eindeloze schakelen en dan met name terugschakelen, terwijl jij zelf vooruit wil.
    Het is bewonderenswaardig hoe jij die grillige realiteit steeds wist te verwoorden. Je schreef recht voor zijn raap. Dankjewel voor het delen.

    Lief de woorden die je aan mij richt!
    Tot schrijfs!
    Ilse.

  3. Ilse! Wow… Zoals jij het kan omschrijven…. Dat bedoel ik…. Dankjewel! Liefs daar van Ania (enne.. ik blijf je blogs lezen! 🙏)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *