Think outside the box

Blog Ania

Uit eten gaan? Nee joh, dat kan echt niet meer! Niet doen, Ania. Of toch wel? Dat vraag ik me al een tijdje af. Niet dat het de afgelopen (ruime) tijd gekund had, met de bekende maatregelen in het land. Alles dicht. Mijn MS heeft de afgelopen maanden ook niet stilgestaan. ‘Leuke’ dingen zijn inmiddels echt ‘niet leuk’ geworden. Winston Churchill: ‘If you’re going through hell, keep going’. Check. Dat kan echt niet meer. Snik, snik.

‘Transfer’ is op zich geen issue hier. Wij wonen in de binnenstad, genoeg eettentjes in de buurt (mits open). Ik rol er zo naar toe. En anders spring ik achterop de fiets bij manlief. Het scheelt mij lopen en het is reuze schattig om te zien. Ik schaam me niet meer voor mijn ‘rollie’, ik ga er makkelijk en ontspannen in zitten. In het begin was het echt anders. Maar… het went! Pfieuw… ‘Transfer-probleem’ naar een eettentje? Nee dus.

Maar… minder makkelijk en ontspannend is het gebrek aan energie. Überhaupt geen energie. Leeg gevoel. Rechtop zitten in een stoel maakt mij al doodmoe. Laat staan al die prikkels om me heen erbij en het (gezellige) geroezemoes in het restaurant. Nog wat: PPMSPrimair Progressieve MS (PPMS) is de minst voorkomende vorm van multiple sclerose (MS). Deze vorm komt bij maar vijf procent van de mensen met MS voor. Bij PPMS is je ruggenmerg aangetast en merk je direct vanaf het begin achteruitgang: beide benen verstijven en verzwakken. Ook merk je dat de kracht in je benen steeds minder wordt. Opvallend is dat PPMS geen aanvallen kent. De eerste symptomen ervaar je vaak pas na je veertigste. Meer... maakt het slikken en kauwen bij mij ook steeds moeilijker. En bovenal: het ziet er niet uit! En er is ALTIJD iemand in het restaurant die juist dát interessant vindt om te zien. Oefff. Ontspannen is het echt niet meer, nee! Het eten is inmiddels een gênante kwelling. Nooit gedacht.

It’s a thriller!

Zelf koken is ook geen optie hier. Af en toe heb ik een ‘goeie’ dag en bereid ik het eten voor. Niet met een mes, dat is een thriller geworden. Bloed aan de muur. Lek geprikt, ik. Of nog erger: afgehakte vingers hier. Ik zie het zo voor me. Thriller! Griezelverhaal! Nee, mijn voorbereiden is het dagmenu bedenken (niet onderschatten!), ingrediënten alvast bij elkaar klaarzetten. Groente wassen enzo. De rest doet manlief, voor mij geldt ‘de koek is op’. Ik assisteer. (Hij noemt het ‘controle’ ofwel ‘Jij of ik! Waar bemoei je je mee?’)

Hip hip hooray! Party time

En dan komt een dag van verjaardag van manlief. En dat moment wil ik zeker vieren! Dik verdiend! Gezellig, samen ‘leuke’ dingen blijven doen! Als vanouds. En ‘uit eten’, daar zijn we beiden gek op geweest. Biertje of wijntje erbij? Graag. Lekker. Maar… tja… En nu? Ik bedacht een briljant plan. Omdat het nog steeds kan! Carpe diem: chef-kok aan huis! Sterrenrestaurant ‘gewoon’ bij ons thuis, in onze keuken! Ook nooit gedacht.

Outside the box

Natuurlijk, zoals verwacht, was het eten delicieus. Hemels. Verrukkelijk. Zalig. Samengevat: yummy! (Zo kook je niet zelf, echt). Maar ook veel meer dan dat. Überhaupt geen ’transfer’ issue. Wel met een bijpassend biertje erbij. Of heeft u liever iets anders? ‘Toegankelijk’ eten (mits je huis toegankelijk is, hé). Geen prikkels om je heen! Of het geroezemoes. Waar bemoei je je mee? Of eindeloos wachten op ‘next’? Pottenkijkers om me heen? Afwas? Joh, niets van dat!!! Ook hiervoor geldt: hip hip hooray! Verjaardag gevierd, missie geslaagd. Chef Teun: zó bedankt. Zeker een herhaling vatbaar. Omdat het WEL nog steeds kan! ‘Live your life outside the box, because when you die you’re going into one.’

Liefs, Ania