Puur toeval

Blog Ania: puur toeval

Toevalsbevindingen. Ik zit er niet op te wachten, maar het gebeurt wel. En dat levert mij ook nog flinke onzekerheid op (heb ik nu ook nog dat?) Voor de MS ben ik altijd kerngezond en fit geweest. Geen klachten, geen bevindingen, niets! ‘Toevallig’ ook niet.

Met MS ga ik met enig regelmaat in de MRI. Mét risico op toevalsbevindingen. Herkenbaar? Hoe vaak krijgt u de extra’s te horen? Welke? Wat staat mij nog te wachten? (Als toeval niet bestaat, waarom is er dan een woord voor?!) You’re kidding me. Ik heb nekhernia. Really? Seriously? Als ik het hoor, kan ik het niet geloven. Ik?! Nekhernia?! Af en toe last van een stijve, pijnlijke nek, oké. Gelukkig herstel ik altijd vlot genoeg. En anders is er nog de beste kraker in de stad. En de zeurende pijn in de armen is toch het MS-dingetje? Krachtverlies? Uitvalverschijnselen? Een doof of prikkelend gevoel idem? Dat heb ik al en dat blijft zolang MS een ongeneeslijke en progressieve ziekte blijft. Ik zit er niet op te wachten, maar het gebeurt wel. Enfin, mijn neuroloog is er zeker van: nekhernia. Maar ik… Ik laat het verder niet onderzoeken, hoor. Peins er niet over. Ik bezoek toch al de fysiotherapeut, mijd slechte hoofdkussens, neem gedoseerde rust en pijnstillers. Big deal.

It’s getting serious, baby

Nog een ‘toevalsbevinding’ dankzij de MRI: struma (ofwel opgezwollen schildklier, met knobbeltjes). En opeens vindt iedereen dat ik mijn hals moet laten onderzoeken. Echo volgt. Punctie, check. Slikfoto (vies! Hoe anders). Bloed. Deze keer uit de vinger. Men werd toch nerveus en onzeker na vier pogingen. Ik ben moeilijk te prikken. Statistiek: op een middelbare leeftijd heeft iedereen kleine knobbeltjes in de schildklier, variërend in grootte. En je wordt er 100 jaar mee. Dat ik een struma heb, is mij trouwens wel langer duidelijk. ‘Wat heb je toch in je hals zitten?!’ riep moeders jaren geleden aan tafel. Snik, snik, wat nou weer? Wat heb ik in mijn hals zitten?! Ik heb inderdaad een bobbel! Verdikking. Een ‘peer’ (zonder steeltje). Snik, snik. Struma dus. Primair harstikke onschuldig maar kan onder andere voor slikklachten, extreme vermoeidheid of koude handen en voeten zorgen. En uitgerekend ook dát zijn mijn klachten. Maar tevens de MS-klachten. Tjonge, wat een (puur) toeval! Wederom: ik zit er niet op te wachten, maar het gebeurt wel.

That’s the question

Ik sta ingepland voor een goed gesprek met de internist. En de KNO-arts. Ik ben ontzettend benieuwd naar hun advies. Als het maar geen radicale ingreep is. Immers, ik word er 100 jaar mee. En weg is weg, toch? Mijn schildklier groeit niet meer aan. Het doemscenario: schildklier weg = hormonale disbalans (ikke niet blij en manlief zeker niet). Maar stel, die radicale ingreep, toch: ben ik daarna van mijn klachten af? Really? MS-vrij? That’s the question! Wat heb ik nou: struma, nekhernia of MS? Of allemaal? Dát zou ik trouwens niet grappig vinden. Ik hoef niet alles te hebben!

Liefs, Ania

Fotografie: Ali Huisman