Mediteren kun je leren

Blog Ania

Sinds kort zit ik bij een psycholoog. Derde keer, nota bene. En ‘chips (!)’ zij ziet de aantekeningen van haar eerste collega, jaren geleden: ‘Ania geeft niet mee. Traject is een moetje.’ Klopt! Ik was toen zeker niet rijp voor zo’n traject. Ook met de overtuiging: Ania zelf. Ik ga dit zelf even ‘fixen’. Achteraf: het is mij niet gelukt…

Moetje?

Mijn psychologe van nu vroeg dus meteen: is er iets veranderd? Sta je erachter? Open? Ga je meewerken? Wel! Het lukt mijzelf niet op eigen kracht mijn emoties te controleren. Laat staan ze aan te sturen.

Haar eerste huiswerk was de kleurvakjes bijhouden. Groen, oranje, rood. Erop los, Ania! Ohhh, dat ken ik van de ergotherapie! (Ik was ook niet echt enthousiast toen, eerlijk.) Maar… het moet maar, weer. Na een week kleuren lijkt mijn schema tweekleurig: oranje en rood. Geen ‘groen’ te bekennen.

Ach ja, het kan ook niet anders: ik word al doodop wakker, elke dag. Lopen, praten en eten lijkt haast onmogelijk. Halve dag leven op een halve boterham, ‘is vast niet goed voor je’, zegt manlief. Maar meer kan er echt niet in! ‘Rood’ betekent hier total loss en huilen. Veel huilen. Verdriet. Boos op mijzelf. Frustraties… Herkenbaar? Hoe moet ik terug naar ‘groen’? Daar ben ik over aan het brainstormen. Heeft u tips voor mij?

Mediteren kun je leren

Je hoofd leegmaken, ontlasten en onthaasten, schijnt heel goed te zijn voor de mens. Zo zat ik ooit aan de voorkant van ons huis met de ‘simpele’ opdracht: bomen aan de overkant van onze straat te observeren. Zonder oordeel. Oefff. Mijn aandacht begon meteen te verschuiven. Van bomen naar fietsen, auto’s, mensen. (Ken ik die? Overburen? Toeristen? Achter welke voordeur wonen zij?) Kentekens onthouden. Wat vind ik van de auto of de kleur? Zie ik een deukje? Hoe? Bomen? Welke bomen?

Opdracht is toen mislukt. Misschien is mijn (bomen)kennis onvoldoende. Vast wel. Ik zie namelijk geen verschil tussen een kastanjeboom en een appelboom (zonder appeltjes, hé). Zo’n meditatiepoging wordt dan meteen een kwelling en supersaai. Op yogales heb ik het (eind)meditatiemoment wekelijks te volbrengen. Wel met niezen, snuiten, gapen, rondkijken, jeuk aan ALLES en zo. Niks geen ‘verstilling’! Is te leren, zeggen ze in het ziekenhuis. Oefenen!

Beetje dom

‘Wissel rust en activiteit goed af’. MS is tenslotte niet mis. ‘Breng je activiteiten in kaart. Wat doe ik? Waar doe ik dat? Wie doet het? Wanneer doe ik het? Hoe doe ik het? Waarom doe ik het? Bekijk dan per stap hoe je energie kunt besparen’. Nou, zo’n type ben ik (nog) niet. Dus ga ik eerst douchen. Haarwassen. En sporten (half uurtje fitnessen is toch hartstikke goed?). Doodop. Vervolgens kom ik niet meer uit ‘rood’. Beetje dom… Zonde van mijn dag. Manlief leeft met een jankepoot en is een beetje zat van mijn huilbuien. Ik ook! Het kan toch anders? Psychologe: help!

Ik sluit af met een mooie quote: ‘Goede dagen brengen blijdschap. Slechte dagen geven inzicht.’ Waarlijk, toch? Zó wijs… Jaloers hier.

Liefs, Ania