
Blog Ania
‘Huidhonger’. Vanochtend heb ik een boeiend online artikel hierover gelezen. Daar wil ik over schrijven. ‘Huidhonger’ klinkt wellicht misleidend, maar is niets anders dan een primaire levensbehoefte. Aanraken is belangrijker dan eten. Aldus het internet.
Te…?
Anderhalvemetersamenleving en beeldbellen is niks voor mij. Ik ben een mensenmens. Knuffelkont. Aaibaar. En vast voor velen ’te’. So what: it’s me. Maar in coronatijdperk is het een kwelling. ‘De hedendaagse snelheid van het dagelijks leven, toenemende virtuele connecties en het coronavirus staan menselijke aanraking in de weg. Ze zorgen ervoor dat we ons soms eenzamer en geïsoleerd voelen.’ Tja, het geldt dus voor mij.
Huidhonger
‘Wanneer je wordt aangeraakt, doet dat iets met je geluksgevoel. Je voelt je lijf, je voelt dat je bestaat! Aangeraakt worden is een primaire levensbehoefte. Het is een van de belangrijkste middelen tot contact vanaf ons vroegste bestaan’. Oeiii. Als MS-pechvogel heb ik zeker menselijk contact nodig! Vasthouden, helpen, steeds meer. Rolstoel lost niet alles op. In het ziekenhuis heb ik recent een MRI gehad. Mét hulp van een assistente, gelukkig. Ik mocht haar vasthouden (dat heeft ze trouwens geweten: een witte afdruk van mijn hand op haar arm. Morgen vast blauw… Sorry, sorry, sorry!). En zó dankjewel!
Good to know (geen huidhonger-thema)
Even wat feiten op een rij: prikken was niet meer nodig, contrastvloeistof hoefde niet meer. Warm dekentje was vertrouwd beschikbaar. Flinke herrie was ook ‘vertrouwd’. Strakke ‘kooi’ om mijn hoofd ook wel. Plus een soort ‘achteruitspiegeltje’ (nota bene: ingesteld op een kunststof binnenkant van de scanner. Niets te zien!). En natuurlijk: het duurde veel te lang (twee series: van hersenen en rug). IK MOET PLASSEN! De uitslag gaan ze doorbellen in plaats van het echte contact ‘face to face’. Dat is voor mij nieuw, anders dan hiervoor. En brengt mij tot een nieuwe kop:
Beeldbellen: zorg op afstand met videoconsulten
Beeldbellen biedt tijdens de coronacrisis een goed alternatief om op afstand zorg te blijven bieden aan patiënten. Een videoconsult werkt net zoals een gewoon consult, maar dan in een beveiligde online omgeving. Doordat patiënt en zorgverlener elkaar via beeld zien, is dit consult op afstand tóch persoonlijk. Persoonlijk? Daar moet ik nog aan wennen. De corona-nachtmerrie mag (meteen) voorbij zijn! En gelukkig mocht ik voor de MRI toch fysiek naar het ziekenhuis. De scanner heb ik echt niet in de keuken staan…
Tot slot: dikke kus, warme hug voor jullie allemaal. Dat is hier een primaire levensbehoefte, tenslotte. Het redt mijn leven zelfs? Wat anderen ook zeggen. Virtueel durf ik hoe dan ook meer. Houd vol!
Liefs, Ania
Dit bericht heeft 0 reacties