Herrie ontstrest

Blog Ania

‘Cultuurbarbaar’ zou ik mijzelf niet noemen. ‘Cultuurfanaat’ ook niet. Ik heb een degelijke opleiding genoten. Theater, opera of ballet zijn mij niet vreemd. Wel vervreemd inmiddels. Mijn opa was een gedreven organist. En mijn moeder dacht: het talent slaat vast één generatie over. Er schuilt dus in mij (en mijn broer) een heuse pianist. Pas na zes jaar stresvolle pianolessen was het eindelijk voor iedereen duidelijk: het talent zat er NIET in. In beiden niet… Tjonge…

Stress is voor mensen met MS risicovol te noemen. No go, dus. Ontstressen graag. Maar… hoe? Muziek luisteren! Ik heb het gevonden. Voor mij werkt het het beste. Geen klassieke muziek, dat laat ik mij niet meer in de maag splitsen. Ik luister naar ‘herrie’ (aldus manlief). En tegenwoordig met de koptelefoon erop (dan heeft hij ook niets te klagen). Hoe ontstrest u zich? Doe ik er goed aan om naar de ‘herrie’ te luisteren?

Multitasken: dát kan ik niet meer

Mijn hersenen konden vroeger veel aan. Én leren én film kijken, tegelijk. Met een goed resultaat, beide, uiteraard. Met MS is dat radicaal veranderd. Niet kunnen multitasken bijvoorbeeld. Dus: koken en bellen? Niet doen Ania! ‘Ik heb gekookt maar kan door alle rook nog niet precies zien, wat.’ Luisteren naar manlief mét de koptelefoon erop? Bonje, trammelant, problemen in de lucht…

Ach ja, al lang bekend: ‘Vrouwen schijnen er weliswaar een kei in te zijn, maar multitasken is helemaal niet zo goed voor je!’ Ontstressen mag en moét. Is wél goed voor je. Maar in de praktijk blijkt het flink lastig. Voor mij in ieder geval.

Door mijn yogales leer ik mindfulness. En nee, ook hier ben ik helemaal geen kei in. Loslaten en focussen, so not me. Naar binnen keren (hoe dan?), stilte opzoeken (kwelling). Allemaal moeilijk, moeilijk, moeilijk! Maar ik blijf oefenen, een doorzetter, ik. Net als vroeger, met de pianolessen…

Ook een MS-dingetje: dubbelzien

Mijn boekenkast staat vol klassiekers. Dubbelzien = dubbel zo veel leesplezier en ontspanning? Nee! Het lezen gaat niet meer van harte. Energie- en tijdverspilling, tegenwoordig. Vroeger: graag! Geen poezië, dat niet. Ik heb het nooit kunnen begrijpen, inleven. Droog, flauw, slap, saai… Sorry, sorry, sorry!!!

Het lezen nu ziet er als volgt uit: op bladzijde 53 (en dagen onderweg) ben ik de kluts he-le-maal kwijt en vraag ik me af: waar gaat dit boek eigenlijk over? En dan lees ik ook nog eens zónder de koptelefoon op. Ik kan maar beter naar de ‘herrie’ luisteren. Dat ontspant mij in ieder geval wel beter!

Oepss, manlief komt thuis. Quality time! Koptelefoon af. Anders zwaait er wat. Stress. No go, dus.

Liefs, Ania