
(Blog Ania)
Eindelijk, we hebben Happy, lang verwachte, verlangde (vooral door mij) hulphond in wording. Een schatje. Ik ben verliefd! Manlief ook, al zegt ie van niet. Wel zo eerlijk: af en toe kijken we elkaar aan, een soort van: tjonge, pffff… En of we de opvoeding van zo’n pup hebben onderschat? Goed mogelijk!
Happy laat nog niets van zijn ‘hulpvaardigheid’ zien. Hoewel: ‘een hulphond helpt iemand met een lichamelijke beperking bij activiteiten in het dagelijks leven. Hij assisteert bij allerlei dagelijks voorkomende handelingen, zoals het openen en sluiten van deuren en gordijnen, het uittrekken van kleding, het leeghalen van de wasmachine of het oprapen en aangeven van voorwerpen.’ Dus: in de gordijnen hangen? Check!
En anders trekt hij graag aan lange mouwen of kledingstukken die hem duidelijk triggeren. Activeren. Uitlokken. Bijvoorbeeld sokken uittrekken: fun. Leuk! Wasmachine leeghalen? Jaaaa, dat kan ie ook al! Helpen bij het opbergen? Hartstikke graag! Dingen oprapen? Verder: ‘dit was al kapot’ of ‘dit zat er al’… Onschuldig!!! Oeffff. Ik kan zo doorgaan. Hoezo geen hulphond?!
Uitkomst. Serieus?! Grrr
‘MS kan ertoe leiden dat je niet meer zelfstandig kan wonen en afhankelijk raakt van anderen. Een hulphond kan uitkomst bieden’. Happy, in mijn geval. Echte droom hulphond (wel in wording). Maar nu nog een echte puppy, jonge, onstuimige hond die vooral de ernst van zijn ‘missie’ niet inziet… Dus remt hij constant tegen mijn lijf af. Of laat ie zich (volledig ergonomisch) uitglijden. Met een flinke klap tegen mijn benen…
Even ter toelichting: met mijn MS sta ik zeker niet ‘vast’, wel wankel en zwak op de been. Ook zonder Happy is het hard werken voor mij om op de been te blijven. Maar Happy slingert ‘gewoon’ van links naar rechts (en ik met hem mee). En ‘smeert’ met ‘iets’ wat niet mag in zijn bek. Met dé blik: catch me if you can… I can’t!!! Grrrrr.
Manlief doet het echte werk
Doet alles, eigenlijk. Omdat ik niet he-le-maal consequent ben (wow, wat een zelfkennis, hè). En dat kan ik ook niet meer aan. Rennen, achteruitlopen, spelen enzo. Neeee, dat lukt mij niet meer. Ik ben gauw moe of zwak. Geen puf of zin. Saai! Een speels gevecht ga ik niet eens met hem aan. Royale voorsprong voor hem en royale achterstand voor mij. Niet te doen! Niet vergeten dat Happy bijna net zo zwaar als ik wordt! Gelukkig ben IK een stuk groter! En geboren ‘alfa’. Sorry Happy, pech, jij. Ik kan je daarentegen heerlijk knuffelen en aaien. Troost, warmte en veiligheid bieden. Ohhh nee: dát hoort de hulphond te doen… oepsss…
En als ie ‘groot’ is…
En een ECHTE hulphond geworden is: zit er wellicht ook voor Happy een dagje werken in?! Wat een stel, hij en ik: hoog knuffelgehalte, beiden, haha. Team! ‘Teamwork divides the task and multiplies the success’. Een ochtend werken, steun en stabiliteit aan mij geven, zodat ik niet meer mijn collega’s als ‘geleidehonden’ hoef te gebruiken. Dát doen ze trouwens uitstekend! Hulde! Voor Happy geldt tot die tijd: oefening baart kunst. Mijn vertrouwen heb je, topper in spe. Go for it! I need you.
Liefs, Ania
Dit bericht heeft 0 reacties