Flashback

(Blog Ania)

Flashback: heimwee naar ‘vroeger’. De tijd vóór de diagnose. Heimwee naar onze actieve fietsvakanties. Elk jaar op pad, trekkend van hotel naar hotel en het Franse landschap bewonderen. Het Franse leven, want daar zat ik goed! Vóór de diagnose.

Onze laatste fietsvakantie is alweer vijf jaar geleden. Trouwens, toen ging het ook al niet van harte. Doodop. Ongelukjes. Dubbelzien. Ik zag de bui nog niet hangen. ‘Rustig aan, Ania!’, dacht ik nog. En: laat dat wijntje een keertje staan. Zorg beter voor jezelf. Goed eten en slapen, het komt goed! Geen paniek of een reden om naar de dokter te gaan. Halfjaar later wel.

Enfin, nu is het fietsen niet meer te doen.

Niet omdat ik geen kracht of conditie heb. Maar omdat evenwicht houden onmogelijk blijkt te zijn. Een paar keer van de fiets gekukeld. Midden op de weg, met een harde landing. Gelukkig aan de ‘goeie kant’ gevallen en niet onder de rijdende auto ernaast. Eng. Categorie: engeltje op mijn schouder.

Stop er maar mee!

Vroeger was ik met manlief de hele dag buiten aan het fietsen. In de brandende zon, midden op de dag, zwoegen en zweten, ohhh, ohhh. Ik voel de blikken van de dorpsbewoners nog. Soort van ‘water zien branden’. Siësta, toch?! Een tijd voor een middagslaapje op het heetst van de dag! En intussen, wij gestaag de wijnheuvels op en af. Maar tja, nu met MS erbij, niet meer. ‘Stop er maar mee!’ heeft manlief besloten. Einde oefening. Vaarwel de fietsvakanties. Mijn fiets is trouwens ook weg. En ja, het klopt echt: altijd binnen gestaan. Snik.

Zonaanbidder

Vakantieganger ben ik nog steeds (gebleven). I’m just a beachy kind of girl now, haha. De hele dag lig ik op mijn kont in de zon. Daar kan ik heel goed tegen en het doet me goed, ook nog. Zwemmen is de welkome activiteit. In het zwembad, te verstaan, omdat de zee te onstabiel en te ruig is voor mijn evenwichtissue. En strandlopen helemaal een drama is. Lopen over hete kolen is er niks bij. Echt! Ik kan daar zó slecht tegen, het hete zand onder de voeten… ‘Stel je niet zo aan!’ Wel dus! Het moge duidelijk zijn. Ik heb wel wat te klagen. En dat mag! Want klagen (mits gedoseerd) is goed voor je gezondheid en draagt bij aan een verbeterde spijsvertering. Aldus Mr. Google.

Vliegvakanties

Dé redding, gelukkig. U heeft het vast door: Ania is reislustig en avontuurlijk ingesteld. Zelfs de verre vluchten doorsta ik redelijk goed (alles voor een hoger doel!). Met hulp erbij, uiteraard. Ik zie mezelf niet meer met de reiskoffers sjouwen. Dat komt niet meer goed. Handen vol aan mijzelf om overeind te blijven. How I became a fancy horse… Luxepaard, haha.

Griepvirus actief. Gelieve niet te niezen.

Verder heb ik maar enkele criteria: zonnige bestemming en geen vaccinaties nodig. Omdat mijn neuroloog het vaccineren mij afraadt en ik geen behoefte heb aan nog meer ellende of complicaties erbij. Hetzelfde geldt trouwens voor de griepprik. Hoe gaat u met het vaccineren en griepprik om? Wel of niet doen? Wat zegt uw neuroloog hierover? Het is maar een kleinschalig marktonderzoek, hoor. Ik vertrouw mijn geneesheer wel. Fijne man en je bouwt toch een soort van band met elkaar op. Adequaat handelen en efficiënt spreken. To the point, daar is ie wel van. Ik ook. Klik.

Heimwee naar vroeger dus. De tijd voor de diagnose. Onze actieve vakantie. ‘Activiteit’ bij MS is trouwens geen goed teken. Integendeel. Opvlammingen, ontstekingen, schubs. Kortom: ellende. Het begrip ‘actief’ heb ik noodzakelijk moeten aanpassen: ‘It may look like I’m doing nothing, but in my head I’m quite busy’. Niets is wat het lijkt! Ook op het strandbedje. Actief, ik. Fijne vakantie!

Liefs, Ania